Зав чөлөөгүй амьдрал үргэлжилсээр. Бум бужигнаж, түм түжигнэсэн энэ л хотод төрж өсөн одоо амьдарсаар явна. Үргэлж ажилдаа, гэрлүүгээ, маргаашруу, ирээдүйрүү ер нь бүх зүйл рүү өөрөө ч мэдэлгүй яарсаар... Уужимхан шиг амьсгал авчих ч завгүй, уурлах, баярлах, инээх, уйлах ч завгүй амьдарсаар...
Хаяа нэг бааранд сууж ганц хоёр пиво уух төдийхөнөөр амралтаа хязгаарлана. Утаа униар, машины дуу чимээ, хүмүүсийн стресс бухимдал дүүрэн бараг дайны талбар шиг энэ нийгмийн улаан фронт дээр унаж босон яваа шинэ цэрэг надад ухрах, ялагдах эрх байхгүй. Учир нь “би” гэдэг хүний ард “бид” гэсэн хариуцлага бий.
Гэхдээ өөрөө ч мэдэлгүй хүнд байдаг сэтгэл хөдлөлүүдээ, зан араншингаа өдрөөс өдөрт бага багаар гээсээр байгаагаа би мэдэрдэг. Хүүхэд насны мөрөөдөл минь бараг мартагдаж. Ямар дэврүүн, ямар омголон байснаа ч бас мартаж дээ. Цаг хугацаа, мөнгөний төлөөх тэмцэл, нийгэмд хөлөө олох гэсэн тэмүүлэл бүгд намайг бага багаар өөрчилсөөр. Зөвхөн би ч биш өнөөгийн залуус бас өөрчилөгдсөөр байх шиг. Хэзээ нэгэн цагт гаднаас нь харахад боловсролтой, ажилтай, мөнгөтөй мундаг хүн болчихсон мөртлөө цаагуураа “хүн” гэдэг эрхэм чанараа гээсэн байвал яана.
Зах зээлийн эдийн засаг, өнөөгийн нийгэм биднээс дандаа тэмцэл, зүтгэлийг шаарддаг нь үнэн л дээ. Гэхдээ хүн чанараа хадгалж үлдэх нь зөвхөн биднээс, өөрсдөөс нь шалтгаална гэж би боддог. Амьдралд аргыг нь олвол болохгүй юм тун ховор шүү.
Эх орон гэдэг төрж өссөн нутаг ус
Эх орон гэдэг төрүүлж өсгөсөн эцэг эх
Эх орон гэдэг мөр зэрэгцсэн анд нөхөд
Эх орон гэдэг мөнгөөр үнэлшгүй хувь заяа
- Холбоотой бичлэг :
- http://www.mglclub.com/1415342/376/trackback
