Охиныхоо час хийх дуунаар Энхмаа сэрлээ. ( мэдээж нэрийг нь өөрчлөв). Энэ хорвоогийн наранд биш нарсанд төрсөн ч Энхмаагийн хувьд охин нь хамгийн эрхэм хүн нь. Ээждээ жаргал, бас ойрдоо гараагүй баярын нулимс авчран ирсэн түүүний бяцхан үр, энхмаа хоёр эмнэлгээс гараад гэрийн зүг яваагүй. Үлдсэн ялаа эдлэхээр өргөст тор луу явж байгаа нь энэ. Гэхдээ уруулаа оломдон хөхөө нэхэх хөөрхөн үрээ хараад үлдсэн ялын хугацаа юу ч биш мэт санагдаж байлаа.Одоо түүний санааг нэг л зүйл зовооно. Хөөрхөн үртэйгээ ердөө 1 жил л хамт байх эрх түүнд бий. Эрх чөлөөт иргэн биш ялтан учраас “эх хүний зүрхийг зүссэн” энэ хуулийн заалтыг хэрэгжүүлэхээс өөр зам, бас сонголт түүнд байхгүй шүү дээ. Охиндоо Дөлгөөн гэж нэр өгсөн. Хамгийн хайртай ээжтэй нь ойр тойрных нь хүмүүс нэг л дээрэнгүй харьцахыг. Бас нэрээр нь биш “Ялтан” гэж дуудахыг бяцхан охин үл мэднэ.Нас нь даанч балчирхан түүнд ээжийнх нь хөх сүүтэй, ангир шар уургаар дүүрэн байвал жаргал. Өргөст торны наахан өлгөсөн гэцсэн дээр могжхорхон хоёр бойтог, бас үл ялиг толбо болсон даавуу салхинд хийсч харагдана. Уг нь өхөөрдмөөр дүр зураг ч ийм газар ийм зүйлүүд яав ч байж болохгүй шүү дээ . Хэний ч сэтгэл өвдөхөөр дүр зураг. Өдөр хоног өнгөрсөөр.. Дөлгөөн улам л өхөөрдөм болж байлаа. Хажуугаар явах хахир хүйтэн харгалзагчийн хажууд Энхмаа хөөрхөн охиноо харахаас л цаашгүй. Хөлс туслан мод хөрөөдөж байгаа ээжийгээ хараад бяцхан охин ход ход хийтэл инээнэ. Хүссэн цагтаа хүүхдээ үнсээд ангир уургаа амлуулж чадахгүй ч. Энэ бяцхан амьтныг ийм ойроос ингээд хараад сууна гэдэг ээжид нь хамгийн их жаргал байлаа.Гэхдээ энэ “ жаргал” хугацаатай. Охин нэг нас хүрч тэнтэр тунтар алхаж эхлэх тэр л үед ээж охин хоёр сална. Амтат бялуу зүсч, баярын ширээ засч биш бяцхан үрийнхээ төрсөн өдрийг хагацлын нулимсаар үднэ гэхээс эхийн яс хавтайж байлаа. Гэлээ гээд хэн ч тэр хоёрт туслахгүй. Хүйтэн хирнээ хахир шоронгийн хаалга тэдэнд хаалгаа нээхгүй. Нэг насны босго ойртох тусам үрээ гэсэн эхийн сэтгэл эмтэрч, үнэр нь шингэсэн хувцасыг дэрлэж унтана. Зулайных нь ариун үнэрийг үнэрлэх бүр зургаан сарын бороо мэт зүүдэнд ирж нүд нь чийгтэж байлаа. Танихгүй нэгний асрамжинд орж, өөрөөс нь холдох өөдөсхөн үрээ харахаар хөх нь чинэрч цагаан сүү нь цамцанд шингэнэ. Асрамжийн газар очоод амаа оломдон ээжийгээ хайх байхдаа гэж санаашрана.

Маргааш охиных төрсөн өдөр. Нэг жилийн өмнө яг өдөр Эх охин хоёр амьдын жаргал амсаж хүйн холбоогоор уулзаж байсан. Харин одоо бол салах гэж байна. Хүний олон хүүхдийн дунд оруулах гэж байгаа учраас аль өнгөтэй хувцасыг нь өмсүүллээ. Гадагш гарах гэж байна гэж баярлан хоёр гараа савчих бяцхан охиноо харахаар хоолойд тээглэн зангиран их нулимсыг гаргачихмаар ... гэвч тэгж болохгүй.. Ийнхүү ээж охины салах цаг ирлээ. Огшсон эгшсэн нулимс хоёр сэтгэлдээ сүлэлдлээ. Нэгэн тойрогт нэгдсэн хоёр амь саллаа. Үлдсэн ялаа дуусгаад ээж нь охин дээрээ очноо гэж хэлэхэд өргөст тор янхийн хаагдлаа. Эх охин хоёрын хагацлыг хараагүй ч гадаа гялбах Нар хүртэл “ ёолж байх шиг санагдлаа.