Хувирашгүй мөнх оршиж орчлонг дээрээс тольдох
Хурмастын их гуниг ямар гэгээхэн юм бэ
Уйлахдаа асгарах уяралд нь сэтгэл минь өмөрч
Урсах борооны дусал тэнгэрийн нулимсыг би амслаа
Унасан нулимс нь далай шиг шорвог биш болохоор
Уудам хорвоо тэр аяараа сэргэдэг юм билээ
Заримдаа тэр догширохдоо аадар бороогоор уйлна
Заримдаа бүр байж ядахдаа мөндөр шидлэн гомдоллоно
Чанга гэгч нь дугарч аянга болоод ниргэнэ
Цамнаж дэлхийн элгэн дээгүүр үер болон урсана
Цасан ширхэг болж орчлон даяар тэнүүчлэнэ
Цаанаа л нэг энэрэнгүй инээмсэглэл дэлгэж найрсана
Цайлган болохоор бүхнийг өршөөж үүлээ сөхөж тайвшрана
Нэг л их санаа алдах нь салхины аясаар мэдрэгдэнэ
Нэлэнхүй орчлонгийн сайн мууг ямагт тэр л мэднэ
Нөмгөн хөх үүлсээрээ хорвоог аргадаж гоёно
Нээрээ, тэнгэрийн нулимс хүнийх шиг гашуун биш юм билээ
Тэр ариухан хураар нь дэлхий угаагдаж ариусдаг
Тэр болорхон дуслаар нь ангасан ургамал сэргэдэг
Тэр харамгүй хайраар нь амьдрал бүхлээрээ тэтгэгдэг
Тэгээд ер бусын шивнээгээр нь түүнтэй би ярилцадаг аа.