Монгол Улсын гавьяат дасгалжуулагч, ардын багш Д.Бандитай уулзахаар Спортын төв ордон руу ороход "Багшаа баяр хүргэе" гэсээр гар барьж буй хүн олон байлаа.

Тэрбээр боксын спортод нэг хөдөлмөрийн баатар, дөрвөн гавьяат, 30 гаруй ОУХМ, 60 орчим спортын мастер, зэрэгтэй 600-гаад тамирчин бэлджээ.

Монголын төдийгүй дэлхийн спортын тавцанд хувь нэмрээ харамгүй оруулж яваа гавьяат дасгалжуулагч Д.Банди багштай уулзаж ярилцсанаа хүргэе.

-Таны төрсөн өдөр хэдэн сард болдог вэ?
-Ямар сонин асуулт вэ. Аав, ээж маань намайг ногоо ургаж байхад төрсөн гэж ярьдаг юм. Яагаад гэвэл тэр үеийн хүмүүс төрсөн өдрийг нь тэмдэглэдэггүй улирлаар нь тооцдог байсан. Гэхдээ миний иргэний үнэмлэх дээр нэг өдрийг тэмдэглэсэн байгаа.

-Боксын гараагаа эхэлсэн түүхээсээ хуваалцаач?
-Би Булган аймгийн Тэшиг суманд дөрөвдүгээр анги төгсөөд, наймдугаар анги хүртлээ 20 дугаар сургуульд сурч байсан. Тэр үед Т.Рэнцэндорж, С.Гомбо, "Толя" Ганболд гээд дээд ангийн ах нарын бокс тоглохыг харж сонирхон "эд нар шиг болох юмсан" гэж боддог байсан. 1962 онд намын хорооноос боксынхныг тоглуулахаа болиулсан. Харин 1966 оноос боксын спортыг шинэ маягаар хөгжүүлж эхэлсэн юм. Тэр үед би Монгол Улсын их сургуулийн математикийн нэгдүгээр курст сурч байсан юм. Гэтэл сургууль дээр "Боксын секцэнд оюутан бүртгэнэ" гэсэн зарлал гарчихсан байлаа. Тэгээд боксоор хичээллэж эхэлсэн. 1970 онд сургуулиа төгсөхөд Б.Олзод багш намайг шигшээ багтаа тамирчнаар авч, Р.Барс багш маань дасгалжуулж анхны тэмцээндээ орж байсан даа.

-Танд шантрах үе гарч байв уу?
-Үгүй, ерөөсөө тэгж бодож байгаагүй. Манай багш "Боксчин хүн архи ууж, тамхи татаж, муу муухай үг хэрэглэж болохгүй. "Тамирчин хүн гэдэг өндөг шиг өөгүй байх ёстой" гэж сургадаг байсан. Одоо ч гэсэн би шавь нартаа ингэж сургадаг.

-Бокс сонирхож явдаг байхад гэрийнхэн чинь хэр хүлээж авдаг байсан бэ?
-Аав, ээж хоёр жаахан дургүйлэхдэг байсан. Аав маань толгойгоо цохиулчихав, ингэчихэв тэгчихэв гээд л байнга санаа тавьдаг байж билээ. Боксынхоо бээлийг Энхбатын аав Нэргүй гуайнд нуудагсан.

-Та боксын сайн дасгалжуулагч юм чинь сайн аав байхдаа?
-Тийм шүү. Наадах чинь их гоё асуулт байна. Би чинь одоо энэ тамирчдынхаа эцэг нь, хоолыг нь хийж өгдөг тогооч, хөл гарыг нь барьдаг бариач, өвдлөө гэхэд нь эмч, бүр найз нь болно шүү дээ.

-Та өөрөө хоол хийж өгдөг хэрэг үү?
-Тэгэлгүй яахав. Бид сая Болгар руу бэлтгэл хийх гэж явахдаа үхрийн мах аваад явсан. Тэнд очоод хоол хийж өгөөд л. Гэхдээ тамирчид маань хамаагүй хоол идэж болохгүй л дээ.

-Таны хамгийн хайртай шавь?
-За, хайртай гэвэл бүгдэд нь л хайртай. Яахав одоогоор 17-хон насандаа дэлхийн аваргын мөнгөн медаль авсан Н.Төгсцогтыгоо арай илүү хайрлаж үнэлж байна даа. Бас У.Мөнх-Эрдэнэ их сайн тамирчин. Өөрөө их идэвх санаачлагатай, бэлтгэл сургуулилтаа сайн хийдэг. Манай П.Сэрдамба Бээжингийн олимпоос мөнгөн медаль авчихаад "Би ирэх жил заавал дэлхийн аварга болно" гэж байсан. Зорилго, амласандаа хүрч Дэлхийн аваргын алтан медаль хүртлээ. Одоо П.Сэрдамба бараг Хөдөлмөрийн баатар авах байх аа. (Сэтгэл нь их догдолсон харагдав).

-Тэгвэл гэр бүлдээ хэр сайн аав бэ. Мэдээж спортын хүний гэргий бас тэсвэр тэвчээртэй, сайн хань байдаг байхдаа?
-Би зургаан хүүхэд, 11 ач, зээтэй. Өнөр өтгөн гэр бүлтэй. Хүүхдүүд маань одоо бүгд сургуулиа төгсөөд ажил мэргэжилтэй, өөрийн гэсэн амьдралтай болсон. Том хүү маань хөл бөмбөгийн дасгалжуулагч хийж байгаа. Миний гэргий их сайн хүн. Би чинь янз бүрийн тэмцээн уралдаанаар гадаад дотоодод их явна. Тэгээд 365 хоногт 63 өдөрт нь гэртээ хоноогүй байгаа юм даа. (инээв)