Улаанбаатарыг сүлжсэн солонгос олон рестораны нэгэнд Монголд хэвлэгдэн гардаг солонгос хоёр сэтгүүлийн дугаарыг үзлээ.

Монгол судлаач Юрий Кручкин “танай Улсын Их Хуралд хорин жилийн дараа солонгос хүн орвол гайхах явдалгүй” хэмээн нэгэнтээ хэлж билээ. Саявтар Солонгост амьдардаг, солонгос нөхөртэй бөгөөд тэндхийн иргэнд элссэн монгол эмэгтэй хотынхоо хуралд сонгогдсон тухай дуулдсан. Монголоос ирсэн энэ тэр гэж хажиглаагүй нь сайхан хэрэг, гэхдээ 50 сая хүнтэй энэ улсад хэн ч анзаарахгүй. Тэгвэл ердөө 2,8 сая хүнтэй манайд яахав?

Хятадууд монголыг худалдан авч байгаа бол ходоодоор, харин солонгосчууд тархиар нь.

Телевизийн бүх сувгийг эзэгнэсэн солонгосын олон ангит кинонууд, христийн шашныг өдөр шөнөгүй, хот хөдөөгүй дэлгэрүүлж буй олон солонгосчууд. Энэ янзаараа бол Монгол улс хорин жилийн дараа солонгос маягийн христич орон болно. Баталгаатай.

Эхнийх нь ”Монголд суугаа солонгос иргэдийн нийгэмлэгийн KMNews, нөгөөдөх нь Ulaanbaatar Korea Times – News for Korean Residents in Mongolia. Хоёулаа долоо хоног тутам гардаг, тус бүрдээ зуу гаруй хуудастай. Дан солонгосоор бичигдсэн ч багтаж ядтал чихсэн реклам сурталчилгаагаар дүүрчээ. Эргүүлж сонирхвол, солонгосчууд Улаанбаатарт дэлгүүр, үйлчилгээ, ресторан, зочид буудал, сургууль, цэцэрлэг, үйлдвэр, түүхий эд бэлтгэл гээд бүх бизнестэй болсныг мэдлээ. Монгол дээл, буриад гутал л оёдоггүй байх. Тэгээд монголчуудтай огт харилцахгүй, тэднээс хамаарахгүйгээр зөвхөн өөр хоорондоо үйлчилж цэцэглэсэн тусдаа эдийн засаг шиг санагдав. Дээрээс нь энэ хоёр сэтгүүл. Нүдэнд харагдахгүй, “Даяар Монгол”-ынхний хараанд өртдөггүй Koreatown яах аргагүй байна.