Хүүхдээ төрүүлээд хэдхэн сар болж байхад би газар дээрх ганц хайртай найзаа (тэр үед шүү) нөхөртэй минь жирэмсэн байх үеэс минь авахуулаад хүүхдийг минь төрөөд нэг хоёр сартай болох хүртэл араар минь тавьж уулзаж учирдаг байсныг мэдлээ. Арван жилийн бага ангиас л нэг ангид сурч найзалж ирсэн хүн байлаа.Тэрийг сонсох үед нөхөр маань Монголд байхгүй байсан. Яаж шаналж зовж галзуурах гэж байснаа би үгээр олигтой тайлбарлаж чадахгүй байх. Тийм юм ном зохиол дээр л гардымуу гэсэн чинь надад тохиолдов. Би нөхөртөө маш их итгэдэг байж билээ. Хөдөө сар сараар ажилладаг болохоор мэдээж хотод байх үедээ эхнэр хүүхдээ санаж цуг сайхан байхыг бодохоос биш өөр хүүхэнтэй явалдаж заваарна гэж даанч санаагүй, хэтэрхий их итгэдэг байсан болохоор хажууд минь нүдээ ирмэж дохилцож байгаад гарахад хүртэл мэддэггүй байсан байгаан. Тэгээд нөхөр маань байхгүй учраас найз бүсгүйгээ дуудаж уулзав. Би чиний хувьд хэн бэ? гэхэд, чи бол миний хар багын минь найз, зовоход минь хамгийн түрүүнд туслах …… гэх мэт гуцаж гарлаа. Би тэгээд чи тийм сайн найзынхаа нөхрийг тэврээд хэвтэж байхдаа чи намайг юу гэж бодов? гэсэн чинь учиргүй өөдөөс маань орилчихсон. Хэн тэгэж байгаан? гээд нөхөр маань өөрөө хэлсэн гэж зохилдуулж асуухад  ёооё танай нөхөр чинь дотроо санаархаад бүтэхгүй болохоор нь ингэж байгаан, угаасаа намайг ганц бие болохоор чамайг надтай нийлүүлэх дургүй, угаасаа нөхрүүд тэгдэг гээд л арай ч дээ, гэээл бөөн чарлав. Намайг бүүр нээрээ ч худлаа юм болов уу гээд эргэлзтэл орилсон гээд боддоо. Одоо бодоход тэр заваан хүүхэн хэрвээ би баригдвал … гэж их бэлдсэн байсан жүжгээ тавьчаад гараад явчихсан байгаан.

Түүнээс хойш би сэтгэлийн хэвийн байдалдаа орох гэж их зүдэрсээн, хоёр ч ондоо бясалгалд  суулаа, Yahoo.н Answer and Quistion дээр хүртэл өөртөө тохиолдсон зовлонгоо бичиж хүмүүсийн бичсэн зөвлөгөөгөөр сэтгэлээ тайтгаруулах гэж оролдлоо, фитнэс бассейнд ч явлаа, 6 хан сартай хүүхдээ тэвэрч нэг уйллаа, ганцаараа машин барьж уулан дээр гарч чаралж үзлээ гэх мэт хэлэх юм олоон олон. Хүнд ер нь бүх л сэтгэлээрээ итгэж болдоггүй юм шигээ, тэгэж итгэж явсан хоёрын хоёр хүн нь итгэлийг нь алдахаар эргээд шокноосоо гарахад хэцүүхэн байдаг юм билээ. Нөхөр маань гадаадаас ирээд найзтай чинь бас бус хүмүүстэй ууж байгаад тэр өөрөө согтуу байхад минь гэртээ дагуулж очсон гээд ахиж ингэж чамайгаа зовоохгүй, чамд л хайртай,  хүүхдээ бод л доо гээд л гуйж гувшиж баахан амлалт өгч олон ч хоног 2 талд байсан. Олон ч хүн сал, тэр завааныг уучилж хэзээ ч болохгүй гэж байсан боловч би нөхрөө уучилсан юмаа . Эхний үед тэр хоёрын заваарч байгаа нь нүдэнд харагдаж миний зан ааш ч гэж хар яр хийсэн амьдрал хүйтэн хөндий аймшгийн. Мэдээж цаг хугацаа л эдгээдэг жамаар би арай ч гайгүй болж, уучилбал уучилсан шиг уучилъя гэж бодож их хичээж тэрэндээ ч одоо бол амьдрал маань хэвийн сайхан болсон. Одоо тэр зүйлийг дурсаад байхаа больсон ч надад байнга бодогдох юм. Найз байсан хүнийгээ хүний урманд уучлаарай ч гэж нэг ч удаа хэлээгүй болохоор ингээд байгаан болов уу, тэр над дээр ирж миний буруу уучлаарай гэж уйлан хайлан гуйсан бол миний сэтгэл илүү хөнгөн байх байсан юм шиг санагдаад байх юм. Очоод буудаад унагаачихмаар санагдаж байсан үе ч мөн ч их. Нөхөртөө өөр хүнтэй явалдаж баригдаад салсан, ганц бие болсноосоо хойш эрчүүдтэй харьцах нь замбараагүй болсон, нялх хүүхэдтэй айл гэрийг үймүүлээд загнахаар жишим ч үгүй байсан тэр хүнийг хүнээ байж байна гэж мэддэг байсан мөртлөө би түүнд итгэсээр байсан миний буруу миний хохь л боллоо. Нөхөртэй минь явалдаж байхдаа сургуулиа төгсөж чадахгүйнээ хахуулийн мөнгө байхгүй гэхэд нь ч буцалтгүй тусламж болгон ногоон өнгөтэй дэвсгэртүүдийг сэтгэлээсээ өгч ч байлаа хөөрхий…

Одоо нөхөртөө урьдны гэнэн цагаан сэтгэлээр итгэхээ больсоон. Тийм ч их хайрлахаа больсон ч байх. Яахав уучилсан сэтгэлийг минь бодож амьдралийнхаа төлөө, миний төлөө үнэхээр их хичээж байгааг нь харж мэдэрдэг тулдаа л хажууд нь байгаа байхаа.   Ор хөнжилдөө ч би хүйтэн болсноо өөрөө сайн мэдрэх юм, олон хүний бэлдээд байдгүй романтик үдшийг нөхөр маань хааяа бэлднэ, тэгсэн ч дур хүсэл ч хөдлөх нь бага болсон байх юм, тэглээ гээд өөр хүнээс ор хөнжлийн жаргалыг хайгаад явах хүн би биш боловч хар залуугаараа бүр нэг хөрөлттэй амьтан болж байгаам биш байгаа ч гэж бодож хааяа айх юм. Намайг татаж чангаахгүй л бол надад сайхан, тэгээд гуйлгаж гуйлгаж долоо найм заримдаа арав ч хонож байж нэг ойртно. Амьдрал минь хангалуун ч сэтгэл дотроо байнга бодож шаналах зовлонтой, байнга нөгөө хүүхнийг бодож дотроо хараагаастай. Би өөрөө эргээд шулам болсон юм болов уу, эсвэл надад дахиад хугацаа хэрэгтэйм болуу, үгүй бүүр салаад хаяаад явах ёстой ч юм болов уу…. Ийм юмыг ор тас мартчихдаг сайхан арга байна уу таминэээ, надад сайн муу зөвлөгөө юу ч хамаагүй бичээрэй.