Хүүг Отгонжаргал гэнэ. Долоон настай. Аав нь Улиан, ээж нь Оюунчимэг. Эднийх Дорнод аймгийн Хэрлэн сумынх. Аав Улиан нь бие муутай, группэд байдаг. Ээж Оюунчимэг нь насаараа эмнэлгийн байгууллагад ажилласан, хүндэт донор.

Энэ ээж хүү хоёртой би, хоёр жилийн өмнө нүүр учирч билээ. Тэр үед таван настай Отгонжаргал хүү цусны хорт хавдар гэсэн оноштойгоор ЭНЭШТ-ийн цусны эмгэг судлалын төвд эмчлүүлж байлаа. Энэ өвчин дотооддоо бүрэн эдгэрэх магадлал тун бага учир гадаадад явж эмчлүүлэх гэсэн юм гээд сайн санаат хүмүүсээс хандив гуйж, тэр тухай нь би сониндоо бичиж байсансан. Хоёр жилийн хугацаанд эмнэлэг ч сайн эмчилж. Гэр бүлийнхэн ч гадаадад эмчлүүлэх зөвшөөрөл, зардал гээд таних танихгүй өдий төдий хүмүүс, байгууллагад ханджээ. Зовлонд автсан энэ гэр бүлд сайнаар хандсан хүн ч олон гэнэ. Саар муугаар хандсан хүмүүс ч цөөнгүй гэнэ. Хүүгийнхээ амийг аврахын төлөө арга барагдаж яваа хүн хаана, хэнтэй л бол уулзаж, бараг л өвдөгнөөс нь адис авдаг л даа. Оюунчимэг, Улиан хоёр ч энэ бүх замыг туулсан гэнэ. Монгол Улсын Еренхийлөгчид хандаж, Ерөнхий сайдтай уулзаж болохгүй болохоор нь "Марко Поло" зочид буудалд ээжтэй нь уулзан үнэн учраа хэлж гуйсан гэнэ. Улсын Их Хурлын гишүүн С.Оюун, П.Алтангэрэл нарт ч хандаж. Яамдын сайд, албаны дөч тавин хүнтэй уулзан бичиг баримтаа үзүүлэн туслаач гэж гуйжээ. Зам тээвэр, барилга хот байгуулалтын яамны дэд сайд А.Гансүх ирж, очихынх нь зардлыг даая гэж.

Эцсийн эцэст хүүгийн амийг аврах цорын ганц зам бол БНСУ-д явж чөмөг шилжүүлэн суулгах эмчилгээ хийлгэх явдал байв. ЭНЭШТ, Сонгдо эмнэлэг хоёр албан ёсны бичиг хийж БНСУ руу явуулсан байна. Тэгтэл Солонгосын Себеранс гэдэг эмнэлэг манайх хүлээж авч эмчлэхэд бэлэн байна гээд 2011 оны гуравдугаар сарын 30-ны өдөр 10 цаг 40 минутад хүлээж авах урилга ирүүлжээ. Бас Солонгосоос хоёр ч төрийн бус байгууллага хүүгийн эмчилгээний зардлыг даахаа илэрхийлж, зарим нь хандивлах мөнгөнийхөө тоог бичсэн албан ёсны бичиг ирүүлсэн байна. Тэр хандивлагчид хөрөнгө мөнгөө эмнэлгийн дансанд шилжүүлэхээ амлажээ. Ингээд аав ээж, хүү гурав бөөн баяр болж, солонгос нөхөд минь аврах нь гэж гүнээ итгэж байв. Аврал эрсэн хэд маань Монгол дахь Солонгосын Элчин сайдын яамнаас визийн зөвшөөрөл хүссэн чинь гурав дахь хоног дээр нь "явуулахгүй" хэмээн хар тамгаа дарж буцаажээ. Уйлалдаад ч нулимс гарахгүй болсон гэнэ. Хүүгээ аваад явна гэж байсан ээж нь бараг ухаан алдаж унасан гэнэ. Хамт эмчлэгдэж байгаа тэр олон хүүхдийн сахиурууд ч "Хайргүй орчлон бэ?" хэмээн дуу алдацгааж байсан гэх.

Би очиж уулзлаа. Хүүгийн бие өдрөөс өдөрт муудаж байгаа юм байна Биеэр нь дүүрэн хөх толбо туурчихаж. Дусал залгаатай байна. Хүү "Аав аа та намайг тэргэн дээр түрээд гараач" гэж байнга үглэх аж. Эх үрсийн баяраар сайн санаат хүмүүс эргэж очоод орон дээгүүр нь дүүрэн тоглоом, чихэр жимс байна. Энэ бяцхан хүүд хичнээн сайн сайхан зүйл байгаад яах ч билээ дээ. Хүнд хэцүү өвчин учирч, хувь тавилан буруу тийшээ эргэж ядашгүй болчихоод байхад?

БНСУ-д манай гуч гаруй мянган иргэн байгаа гэсэн. Тэр дунд янз бүрийн л хүмүүс байгаа биз. Хорт хавдарт шаналж байгаа долоохон настай хүүгээс визээ харамлан хар тамгаа дарж байгаа Элчин сайдыг юу гэмээр юм дээ?

Би, хүүгийн аав ээж хоёроос асуусан. "Одоо ингээд найдвар дуусах нь байна шүү дээ. Яая гэж бодож байна даа?" гэж. Арга тасрахдаа, хэвлэлийн бага хурал хийлгэж, үнэнийг олон нийтэд хүргэе л гэж бодож байна гэлээ.