Мэдээж хэрэг хайр гэдэг нь гайхалтай мэдрэмж юм. Хосууд бие биендээ хайртай болсноор үерхэж хэсэг хугацаа өнгөрсний дараагаар хамтран амьдрахаар болж хуримаа хийж нэг гэрт орохоор болдог.

Эр эм хоёр хүний хувьд хуримаа хийнэ гэдэг нь нэг талаас насан туршийн хэзээ ч мартагдахааргүй үйл явдал ёслол байдаг. Нөгөө талаас ах дүү, хамаатан садан, найз нөхөд, хамтран ажиллагсадынхаа өмнө хариуцлага хүлээх бас нэг нөхцөл болдог.

Эхний хэдэн жил мэдээж хэрэг бүх зүйл гайхамшигтай сайхан байдаг. Харин дараагаар нь амьдралын жижиг сажиг асуудлууд гарч ирдэг. Энэ үед ухаалгаар хандаж чадахгүй л бол олон жижиг асуудлууд хуримтлагдсаар байгаад "том хар үүл"-ийг босгож ирэх нь тэр. Учир нь цаг тухайд нь асуудлуудаа жижиг гэлтгүй шийдвэрлэж чадаагүйгээс тэр шүү дээ.

Цаг хугацаа өнгөрөх тусам дээрх байдал улам даамжирсаар үл ойлголцол, тэвчээргүй зангаасаа болж хоёр биенийхээ өмнө хүлээсэн үүрэг, бусдын өмнө амласан андгай тангаргаасаа няцаж хоёр тийшээ болоход хүрдэг.

Хууль ёсны дагуу эхнэр нөхөр болж гэрлэлтийн баталгаа авсан хэдий ч энэ нь хосуудын хувьд амьдралынх нь "мөнхийн баталгаа" болж чаддаггүй байна. Учир нь цагаан цаасан дээр тамга дарж гарын үсэг зурлаа гээд хос хоёр аз жаргалтай сайхан амьдарна гэсэн үг биш юм. Хуримаа хийж гэрлэлтийн баталгаагаа авлаа гээд бүх зүйл сайхан болчихдог юм шиг санаж болохгүй.

Хоёр талын эцэг эх хадаг сүйгээ тавьж хурим хийх өдрөө товлодог ч эндээс үзэхэд сэтгэлийн хөөрлөөр асуудлыг шийднэ гэдэг тийм ч амаргүй зүйл болохыг харуулж буй хэрэг юм. Дашрамд хэлэхэд аз жаргалтай сайхан амьдрах болон хайр сэтгэлийн баталгаа нь хурим хийснээр, гэрлэлтийн гэрчилгээ авснаар болдоггүй байна.

Иймд хосууд харилцан бие биенээ сайн мэдэж, таньж, хамтран амьдрахад бэлэн байгаагаа үгээр бус бие сэтгэлээр андгайлж, хоёр биенийхээ өмнө хариуцлага хүлээж, тус бүрийнхээ үүргээ ухамсарлаж чадах эсэхээ харилцан илэн далангүй ярилцаж, тохиролцсоны үндсэн дээр нэг гэрт орох нь хамгийн зөв зүйтэй алхам аж.