Өөрийнхөө амьдралын тухай бичих гэж их бодлоо, тэгээд зориглосон мин энэ. 8 дугаар ангийн сурагчийн ширээнээс эхэлсэн үерхэл минь явсаар 10 төгслөө. Гэрийнхнийхээ хатуу зэмлэл дор тэмцсээр байгаад үерхэлдээ үнэнч үлдэж удалгүй хайр дурлал болж хувирлаа. Энэ хайр арван хэдэн жил болоход надад охиныг минь л өгсөн, бусдыг нь би санадаггүй юм. Санахийг ч хүсдэггүй. Агуу хайр дурлал минь аажимдаа агуу хардалт хэрүүл доромж үгс эцэст нь зэрлэгээр зодуулах хүртэлээ үргэлжилсэн. Нөхөртөө хэзээ хайргүй болсноо би санаддаггүй юм. Охиноо өнчрүүлэхгүй гэсэндэ тэвчээд л тэвчээд л… сүүлдэ нөхрөө ойлгохоо бүр мөсөн больсон. Салахгүй л бол тэр миний аминд хүрэх хэмжээнд хүртэлээ дарамталдаг болсон. Би одоо гадаадад амьдардаг, амьдардаг ч гэждээ амьд л явж байна. Охин минь өвөө эмээ дээрэ, харин нөхөр хотод өдөр шөнөгүй уучлал гуйж намайг нэхээстэй. Би 32-той надад шинэ амьдрал эхлүүлэх сонирхол алга. Охиноо бодоод буцаж амьдрая гэхээр нөхрөөсөө халшраад байх юм би яах вэ? Энд ойлгомжгүй юм зөндөөл байгаа арван хэдэн жилийн амьдралыг бичвэл миний хувьд нилээд зузаан ном болох байх. Би хэзээч нөхрөө араар тавьж байгаагүй миний утсанд танихгүй номер, гудамжинд эрэгтэй хүн рүү харах хүртэл хориотой байсан. Надад найз нөхөд байдаггүй. Бүр ах дүүсээрээ явах хүртэл хяналттай байдаг. Би нөхрөөсөө зугтаад 2 жил гаран болж байна. Тэрний өөрийнх нь хэлснээр ухаажсан боловуу. Би гэр бүлээ элэг бүтэн авч үлдэхүү эсвэл ингээд л яваад байх уу… надад зөвлөж туслаач би энэ амьдралыг ойлгохоо болчихлоо…