Гэвч энэхүү олон ангит кинонууд нь үнэхээр улсаа асар их сурталчилж чадсан шинэ үеийнхнийг өөрийн улс руугаа татах нэгэн том зэвсэг болоод байна.

Яаж ийм амархан гайхамшигтай өндөр өндөр барилга,зам тээвэрийг байгуулж энэ олон хүнийг энэхүү багахан нутаг дэвсгэр дээрээ бусдаас дутахааргүй амьдарч, өсж хөгжих бүх боломж, эрүүл өрсөлдөөнтэй зах зээлийг бүрдүүлээд оршин тогтноод байна гэдэг нь тайлагдашгүй оньсого мэт. Үнэхээр энэ улсын ард түмэн нь хөгжие гэж чин сэтгэлээсээ мэдэрч хүсэж тэмүүлж амьдарч иржээ. Энэ улсад Монгол шиг өргөн уудам тал нутаг байхгүй,дээр нь бас удам дамжсан мал ахуй эрхлэх ухаан байхгүй,тэдэнд зөвхөн хоёр гар л байсан юм шиг санагдана. Солонгосчууд үнэхээр хөдөлмөрч ард түмэн,оргүй хоосоноос ч эрдэнэсийн санг ч бий болгож чадах маш их эвсэг, хамтарч ажилж хамтарч үр шимээ хүртэж чаддаг улс. Харин манай улсын хувьд бол дууг нь сонсоод байхад ч дэндүү их байгалыг магтан шагшсан аль эсвэл аав ээж хамаатан садандаа зориулсан байх нь элбэг. Уртын дуу ч юмуу зохиолын дуунууд нь яг л монгол хүндээ зохицсон,монголын 4 улирал,монголын адуу мал,монголын шаргал намарыг санагдуулахаар бүх л юм нь монголоороо байж байдаг.

Жишээ нь дуунуудынх нь нэрийг аваад үзэхэд л, Зүүд эргэх нутаг,Нутгийн салхи,Цахирын уулс,Хүний нутагт,Нутгийн салхи,Ээжийн чанасан цай,Сар асгарсан шөнө,Хар нүдэн,8 сарын бороо гэх мэт нүүдэлчиний амьдрал соёл тэр чигээрээ үнэртэнэ. Энэ бол нүүдэлчидийн соёл урлаг гэхээсээ илүү Монгол хүнийг хүмүүжүүлж бусдаас ялгаруулж харагдуулж байдаг нэгэн өвөрмөц философи юм боловуу. Гадаадад байгаа Монголчуудад ч гэсэн зохиолын дуугаа сонсоод ажлаа хийх нь сайхан байдаг. Тэд ямар нэг харийн орилж хашгирсан хэл нь хагас дутуу ойлгогдох ая аялгуунаас илүү өсөж төрсөн нутгийнх нь монгол аялгуу нь илүү сайхан санагддаг бизээ. Харь нутагт аав ээжээсээ хол байдаг болохоор тэдэнд тэртээ хол байгаа төрсөн нутгийг нь ойртуулан сэтгэлийг нь сэргээдэг монгол дуунуудаас илүү хань! ч байдаггүй байж болох юм. Гэтэл бидэнд ингэж их сайхан санагддаг монгол дуу маань солонгос хүмүүст бол огт өөрөөр бууна. Тэд аялгууг нь сонсоод унтаад өгч ч магадгүй. Ийм учраас л бидний бүтээсэн кино,бидний сонсдог зохиолын дуу маань солонгосын драмм шиг нэрд гарч чадахгүй байгаа юм боловуу даа.Бид үнэхээр Монголоороо сэтгээд байдаг аж. Энэ нь нэг талаар бахархмаар Чингисийн Монгол гэж цээжээ дэлдмээр санагдах дэлхий дээр хаана ч байхгүй өвөрмөц ахуй соёл боловч бид дэлхийн улс орнуудтай мөр зэрэгцэн хөгжие л гэж бодвол дуундаа уяраад суугаад байх биш нэгийг санаж! нөгөөг сэдэж амьдрах цаг нь ирж байх шиг байна.

Энэ хорвоо дээрх улс орон бүрт өөр өөрийн гэсэн сэтгэлгээ байгаа. Хэрвээ бид хөгжие гэвэл тэр бүх сэтгэлгээнд таарсан кино дуу хийх хэрэгтэй аль эсвэл өөрсдийн нүүдэлчиний сэтгэлгээгээ дэлхийд албан хүчээр мэдрүүлэх гэж муйхарлах хэрэгтэй юм шиг. Гэхдээ мэдээж аль аль нь бүтэшгүй цаг хугацаа их орох болохоор бид бага багаар уусан уусан дэлхийн зах зээлрүү нэгдэн орохоос өөр аргагүй болжээ. Хөгжил гэдэг заавал нэг юмаа гээж байж нөгөөг олж авдаг өгөх авахын зааг дээр оршдог зүйл ажээ. Тийм ч учраас монголчууд маань бүх юмаа тэр чигээр! нь авч үлдэх гэж хэтэрхий их хувиа бодох аль эсвэл бусад улс орныг хэтэрхий их үзэн ядах эсрэгээр нь тэр чигээр нь даган дуурайх гэх мэт янз бүрийн зан гаргалгүй өгөөтэй аваатай уян хатан хөгжөөсэй л гэж хүсэх юм. Та бүхэн нэгийг бодож нөгөөг тунгаана гэдэгт найдаж байна.