Бичлэгийн тоо 497
-”Манай хөршийнх яасан юм бол. Нөгөө нүд булаасан хүүгийн ход ход инээх хана
нэвт сонсогддогсон...” гэж бодсоноо би хөршийндөө орохоор шийдлээ.
...Бөөрөн дээрээ цэцгэн хээтэй дунд гарын шаазан хагарчээ. Яг голоороо ч биш яльгүй хажуугаараа хуваагдаж ширээн дээр хоёр тийшээ харан хэвтэнэ.Эргэн тойрон чив чимээгүй. Ундуй сундуйхан бүтээсэн буйдан, дутуу татсан хөшиг, гайхан “дүрлийх” гэрлийн шил, дээр нь цавцайх цагаан адар бүгд л гуниг зуучихсан аятай.
Үүдэн тушаах шалан дээр ой өнгөрч яваа болов уу гэмээр хүүхдийн өрөөсөн сөөхий сугарч үлджээ. Цагаан бөмбөгөн ултай, улаан цэмбэн гутал эзнийхээ араас гарах гэсэн юм шиг хаалганд их л дөхөөд хоцорчээ.
Надад энэ гутал хэчнээн сэтгэл эмтрэм зүйл өгүүлсэн гэж санана. Тэр хөөрхөн гутлыг би алган дээрээ улаар нь тавив. Үүний эзэн өнөөх ход ход инээдэг өхөөрдөм хөөрхөн хүү шүү дээ. Миний алган дээрх бөөвгөр гутал зүрх сэтгэлийг минь дэндүү их уяруулж оюуны чагтыг үл мэдрэгдэх нэгэн айзмаар доргиох нь тэр. Би гутлаа бариад яг л хөшөө шиг хөдөлгөөнгүй зогссоноо сая л нэг байрнаасаа хөдлөв. Шууд гарах гэснээ болилоо.
Эндээс авах юм бий юу гэх шиг гутлаа алган дээрээ энхрийлэн өрөөн дотуур явлаа. Намхавтар ширээний дэргэд очиж өнөөх аяганы хагархайг харав.
Аяганы хагархай яльгүй ойртчихсон ч юм шиг харагдахад нуруу руу хүйтэн ус урсах мэт бие зарсхийв. Тэгснээ золтой л гутлаа алдчихсангүй. Би “Энэ гутлыг л алдчихвал энэ аяга шиг хагарчихна” хэмээн яагаад ч юм бодов. Өрөө улам л эзгүйрч буйдан, хөшиг, ширээ, сандал байхгүй мэт санагдахад нүдээ аньж үзлээ. Сэтгэлд л тэгсэн юм байлгүй. Осолдохгүй зэвхий даасан юмнууд байж л байна. Бага зэрэг санаа амарч ямар боловч гарах хэрэгтэй гэж зоримогхон шийдээд үүд рүү алхтал өнөөх гутал “хүлээгээч” гэх шиг болов. Тэр дороо зогсов. Гайхалтай. Тэгснээ бүр чихэнд жаахан хүүхдийн шингэн дуугаар “Хүлээ л дээ, битгий яв” хэмээн учирлан гуйх шиг боллоо.
-”Би л энэ айлыг гагнаж байсан юм. Ээж минь намайг аваад ухасхийтэл аав хөлөөс татаж ганц гуталтай л үлдсэн. Миний аав архи хааяа балгачихна. Орон гэртээ ирэхээр ч тустай л даа. Харин ээж... гэсэн ч ээж минь намайг өсгөж өндийлгөж яваа л... Үүнийг битгий авч яваач. Аав минь эргээд ирвэл надаас үлдсэн юм нь энэ” гэж үглэхийг зүрхээрээ сонсов... Би яах ч учраа олсонгүй гутлаа алган дээрээ чичирхийлэн барьсаар үүдний өмнө сөгджээ. Айлын босго ямар ч өндөр харагдах юм бэ? Хөөрхөн улаан гутлыг явуулахгүй гэсэндээ тэр үү.
Би хагархай аяганы амсар даран улаан цэмбэн гутлаа тавиад нэг эргэж харснаа гарч, гайхширч уйтгар сүлэлдүүлэн орчлонгийн цагаан зайд нэг хэсэг тэмтчилээ.
...Бөөрөн дээрээ цэцгэн хээтэй дунд гарын шаазан хагарчээ. Яг голоороо ч биш яльгүй хажуугаараа хуваагдаж ширээн дээр хоёр тийшээ харан хэвтэнэ.Эргэн тойрон чив чимээгүй. Ундуй сундуйхан бүтээсэн буйдан, дутуу татсан хөшиг, гайхан “дүрлийх” гэрлийн шил, дээр нь цавцайх цагаан адар бүгд л гуниг зуучихсан аятай.
Үүдэн тушаах шалан дээр ой өнгөрч яваа болов уу гэмээр хүүхдийн өрөөсөн сөөхий сугарч үлджээ. Цагаан бөмбөгөн ултай, улаан цэмбэн гутал эзнийхээ араас гарах гэсэн юм шиг хаалганд их л дөхөөд хоцорчээ.
Надад энэ гутал хэчнээн сэтгэл эмтрэм зүйл өгүүлсэн гэж санана. Тэр хөөрхөн гутлыг би алган дээрээ улаар нь тавив. Үүний эзэн өнөөх ход ход инээдэг өхөөрдөм хөөрхөн хүү шүү дээ. Миний алган дээрх бөөвгөр гутал зүрх сэтгэлийг минь дэндүү их уяруулж оюуны чагтыг үл мэдрэгдэх нэгэн айзмаар доргиох нь тэр. Би гутлаа бариад яг л хөшөө шиг хөдөлгөөнгүй зогссоноо сая л нэг байрнаасаа хөдлөв. Шууд гарах гэснээ болилоо.
Эндээс авах юм бий юу гэх шиг гутлаа алган дээрээ энхрийлэн өрөөн дотуур явлаа. Намхавтар ширээний дэргэд очиж өнөөх аяганы хагархайг харав.
Аяганы хагархай яльгүй ойртчихсон ч юм шиг харагдахад нуруу руу хүйтэн ус урсах мэт бие зарсхийв. Тэгснээ золтой л гутлаа алдчихсангүй. Би “Энэ гутлыг л алдчихвал энэ аяга шиг хагарчихна” хэмээн яагаад ч юм бодов. Өрөө улам л эзгүйрч буйдан, хөшиг, ширээ, сандал байхгүй мэт санагдахад нүдээ аньж үзлээ. Сэтгэлд л тэгсэн юм байлгүй. Осолдохгүй зэвхий даасан юмнууд байж л байна. Бага зэрэг санаа амарч ямар боловч гарах хэрэгтэй гэж зоримогхон шийдээд үүд рүү алхтал өнөөх гутал “хүлээгээч” гэх шиг болов. Тэр дороо зогсов. Гайхалтай. Тэгснээ бүр чихэнд жаахан хүүхдийн шингэн дуугаар “Хүлээ л дээ, битгий яв” хэмээн учирлан гуйх шиг боллоо.
-”Би л энэ айлыг гагнаж байсан юм. Ээж минь намайг аваад ухасхийтэл аав хөлөөс татаж ганц гуталтай л үлдсэн. Миний аав архи хааяа балгачихна. Орон гэртээ ирэхээр ч тустай л даа. Харин ээж... гэсэн ч ээж минь намайг өсгөж өндийлгөж яваа л... Үүнийг битгий авч яваач. Аав минь эргээд ирвэл надаас үлдсэн юм нь энэ” гэж үглэхийг зүрхээрээ сонсов... Би яах ч учраа олсонгүй гутлаа алган дээрээ чичирхийлэн барьсаар үүдний өмнө сөгджээ. Айлын босго ямар ч өндөр харагдах юм бэ? Хөөрхөн улаан гутлыг явуулахгүй гэсэндээ тэр үү.
Би хагархай аяганы амсар даран улаан цэмбэн гутлаа тавиад нэг эргэж харснаа гарч, гайхширч уйтгар сүлэлдүүлэн орчлонгийн цагаан зайд нэг хэсэг тэмтчилээ.
- Холбоотой бичлэг :
- http://www.mglclub.com/454819/856/trackback
