Тvр саатуулах байрны цагдаа нарын онгироог ээ. Биеийнхээ ихэнх хэсгийг гаргасан хувцсыг минь урчих шахан гулдачсаар намайг камерт оруулав. Ормогц, доод зиндааны хувцас муутайхан янхнууд хямдхан нялуун сvрчиг ханхлуулан угтацгаав. Тэд орилолдон хэрэлдэж оволзож байснаа намайг сонжин харцгааж, миний эсрэг халз тулаанд бэлтгэцгээв бололтой тvр намжицгаав. Би тэдний дунд хоёр дахиа орж байгаа шинэ хvн. Энд бол бараг зуун удаа ирсэн янхнууд ч бий. Шоронгийн банданг эзэгнэсэн хэсэг нь яс царцмаар хvйтэн харцаараа нэвт сvлбэчих шахна. Би нэг мухар олоод эвгvйрхэж байгаагаа мэдэгдчихгvйн тулд хэнэггvйхэн инээмсэглэчихээд тэднээс холдов. Мэдэхгvй ээ. Тэдний дунд дахиад л хэрvvл дэгдэж заваан vгсээр биесээ доромжлох нь чихний хажуугаар vл єнгєрч, зvрх зvснэ.
Садар самуун, vжид завхай явдал, бєгсєє худалдагчдын тухай нэгэн баримтат кино хийхээр сурвалжлагч миний бие энд, хvйтэн бетон шалан дээр сууж буй нь энэ. Эхлээд энд ирэхэд адгуусны амьдралаар амьдрагч мянга мянган охидыг харахаас ч ой гутаж, энэхvv эвгvй заваан vнэрт тэсч чадахгvй уйлж орилмоор болж билээ. Би энд ирэхээсээ ємнє эр эмийн явдал гэгчийг аз жаргалын мэдрэмж, хvн болсны баяр цэнгэлийн нэг болгож боддог байлаа. Yнэн баримттай аятайхан хэдэн минутын материал бэлтгэчих санаатай бvтэн гурван долоо хоног хачин хувцас ємсєж, хараал ерєєл хэлж явлаа. Гэтэл хэдэн цагдаа нарт ээрvvлээд эхний удаа камерт орж vзэж билээ.
Харин дараа нь дараа нь юу болсон гэж санана. Єнєє орой би тvvнтэй тааралдсан. Бvхэл бvтэн хоёр жилийн турш хайрлаж, дурлаж явсан тэр ихэмсэг залуутайгаа шvv. Шєнийн бvрэнхийд, нийгмийн хог шавхруу гэгдэж адлагддаг янхнууд дотроос тэр маань намайг сонгов. Гэгээн цагаан єдєр нvднийх нь буланд єртчих юмсан гэж хэчнээн хичээвч бvтэлтэй юм огт болоогvй, тэр намайг хялайж ч хардаггvй байсан юм. Би ирээдvйдээ итгэлтэй хvн учир тvvнийг єєрєє эхэлж улаан цайм єдчихвєл дараа нь бvх юм утгагvй болчихно гэж боддог л байснаас цаашгvй. Тэгтэл єнєєдєр шєнийн хамаг л муу муухайг vйлддэг “мэхлэлтийн зах” буюу хvний зах дээрээс тэр минь над дээр ирж, тэр бvv хэл, мэнд усыг минь хvн ёсоор асуугаад эгэл жирийн яриа єдєєж, хямдавтар хєлс амласан ч гэлээ би єєрийн мэдэлгvй зєвшєєрч орхив. Тэр vед толгой эргэж, амьсгал давчдаад байсан ч би гэгч хvн чухамдаа найруулагч оператор хоёроосоо яаж зугтах аргаа л бодож байлаа. Yнэхээр тvvнтэй явах нь зєв vv, буруу юу гэдгийг ч бодох ч сєхєє сэхэл авалгvй машин руу нь бушуухан ороод суучихав. Тэр ч олон vг ярилгvй тvргэхэн хєдлєв. Ард ямар vйл явдал болж хоцорсныг бvv мэд…
Хямдхан буудлын хамгийн тохилог єрєєг бид сонголоо. Хамаг бие минь чичрээд ч байгаа юм уу, эсвэл хашааны тємєр хаалга мэт савчаад ч байгаа юм уу бас л мэдэх юм алга. Ямар ч байсан би тvvнд vйлчлэх гэж vсээ задалсан даг. “Бусад нь яадаг юм бол. Эхлээд танилцдаг юм болов уу. Би чамайг танина. Тєрийн байгууллагад ирээдvйтэй мэргэжилтэн, эхнэргvй бєгєєд сэтгvvлчдийг vздэггvйг чинь, тэр ч байтугай гар утасны чинь дугаарыг би мэднэ” Би дотроо тvvнтэй ийн ярилцаж байлаа. Харин гаднаа бол … Нєхцєл байдал миний тогтсон амьдралаас огт ондоо байсан ч би тvvндээ хvссэн бvхнийг нь єгєхєд бэлэн боллоо. Юу болсон гээч. Тэр намайг єєртєє зугуухан ойртуулаад vнсэж эхэллээ. Хацар, нvд, уруул… Халуу шатан дэлбэрчих гэж байсан цээжийг минь хvсч тачаадсандаа салганасан гараар илбэж хоёр хєхийг минь базалж байснаа шунаглан озоход би єєрийн эрхгvй дуу алдлаа. Намайг санаачилгыг гартаа авахгvй болохоор ч тэр vv, хэвлийг минь хэлээрээ ирвэгнvvлэн сєхєрч суугаад банзлыг минь сурмагхан тайчиж байв.
Ухаан санаа нисэн оджээ. Тэр vед сvнс маань тансаг энхрийллийн тэнгэрт дvvлэн явсан биз. Гэнэт тэр намайг тvлхэн булангийн буйдан дээр алцайн хэвтэхийг тушаав. Арай ч дээ. Гэвч би хvссэн ёсоор нь хэвтлээ. Би хааш харахаа ч мэдэхгvй хий л нvдээ анихад єєр лvvгээ харахыг хvсэв. Тэр єєрєє орон дээр намайг харан завилж сууна. Тvvний нvд нь хэрцгийгээр очтон гялалзаж байснаа улаанаар эргэлдээд удахгvй намайг багалзуурдах нь уу гэмээр ухасхийн босч ирэв. Бvсээ тайлан намайг ороолгохдоо “уйл, уйлаач, чи уйл гэж байна шvv” гэж орилов.
Миний айдас хvйтэс дээрээс нь євдєж хорсохын зовлон нэмэгдэж би ёолон уйлав. Тэр намайг зодож байхдаа хувцсаа нэг нэгээр нь тайлна. Би чармай нvцгэн бєгєєд хаашаа яаж зугтахаа vл мэдэн зодуулж байсан юм. Тусламж хvсэн ориловч эл хуль оргисон буйдхан газрын жижигхэн буудалд биднээс єєр хvн байхгvй мэт хэн ч ирсэнгvй. Тvvний сонголтыг би сая л ухаарлаа. Намайг ташуурдан тамлаж байсан ширэн бvсээр гарыг минь хойно нь хvлээд ор луу тvлхсэн. Хэчнээн эсэргvvцээд ч нэмэргvй болохыг би ойлгомогцоо уйлж, айхгvй байхаар шийдэв. Ингэх тусам тvvний хазаж алгадах ярга нь улам нэмэгдэж, улам ч их євдєнє.
Хvлээтэй чигээр минь хvйтэн шалан дээр чирч унаган миний бєгс рvv єнєєх балиар унжуургаа чихлээ. Ямар их євдсєн гээч.
Ээ, тэнгэр минь. Энэ орчлон чинь хаяж єгсєн ясныхаа хариуд хvнийг нохой ч болгож болдог юм байжээ. Гомдол зэвvvцэл, vзэн ядалт, ганцаардлын манан дундаас “уучлаарай” гэсэн vгийг би олж сонслоо. Тэрбээр нэрийг маань дуудаж “найзыгаа уучлаарай” гэж хэлэх нь бvгтхээн сонстов. Yнэхээр тэр хэлжээ. Араатнаас ч долоон дор авирласныхаа хариуд ингээд л болоо юм гэж vv. Бас болоогvй ээ. Миний дээр бєгсєнд минь чихээстэй оцгонон хєдєлж байх зуураа уучлаарай гэж тэр хэлсэн. Яаж уучлах хэрэг вэ. Надаас бусад нь бас л ингэж …“Ярга” дууссаны дараа тэр босч хувцаслахдаа ихэд гэмшигчийн дvрээр дахин уучлалт гуйн, намайг тайвшруулахыг байдгаараа оролдоно. Бvх хvлээсийг минь тайлж бvлээн ус аягалж, дулаан хєнжилд оруулан хучих гэж оролдоно. Миний цээжнээс цус амтагдан чадлаараа эсэргvvцсэн боловч мєнєєх хэрцгий дvр тєрх хааччихав аа гэмээр сураггvй болжээ.
Тэр намайг ахин дахин аргадаж, аяархан vнслээ. Эхлээд нvд, уруул, хvзvv… Тэрбээр миний дээр удаан хэвтэж байснаа бослоо.
Намайг хувцаслан гарахаар завдахад тэр хориглосон боловч эндээс заавал явах хэрэгтэйгээ би мэдэж байсан юм. Харанхуй гудамжны єнцєгт бээвийн суусан муур хvvхэд шиг уйлж, тэртээ хол ноход боргосон шєнє дєлєєр би явж байв. Буудлаас зайдуухан бєхийсєн гудамжны євгєн дэнлvvний зvг яаран алхахад хойхно чанх дэргэд ч юм шиг машин асах, хаазлан хєдлєх сонстлоо. Би айсандаа “Би биеэ vнэлэгч байна, намайг авраач, намайг аваач” гэсэн vгсийг бvх чадлаараа орилон байсан минь одоо чихнээ хадна. Харин би юунд ч харамсаагvй.
Б.Ананд
