Эмгэн бодлын тэнгист хөвөн зөөлөн фүтон дотроо дээш харан хөдөлгөөнгүй хэвтсээр байлаа. Он жил дамжин түүний цээжинд дөнгө болон зүүгдэж ирсэн энэ бөгж, түүний өгсөн тангараг. Хантай хэмээх энэ монгол хөвүүнийг түүний амьдралд орж ирэхээс өмнө энэ бүхэн он цагийн тоосонд дарагдаж үлгэр домог мэт болсон байсан ч сүүлийн бүтэн жилийн турш амилан сэргэж түүнийг тангарагаа биелүүлэхийг шаардаж байлаа.

Ухаан бодол нь далан таван жилийн тэртээх хүсэл мөрөөдөлдөө хөтлөгдөн оргилон буцалж асан залуу насных нь он жилүүд рүү нисэн оджээ. 1933 онд эмгэн охидын сургуулиа төгсөөд удаагүй, ид хорин настай, охин бага наснаасаа хайрлаж ирсэн, хүүхэн бүрийн харцыг унагасан өндөр сайхан эр, цэргийн сургуулиа дөнгөж төгссөн Мотохиротой дөнгөж гэрлээд эзэнт гүрний шинэхэн колони Манжуур руу шилжин сууршихаар явж байж билээ.

Нийгата боомтоос хөдөлсөн мянга гаруй зорчигчид бүхий “ДайНиппон” хэмээх асар том хөлөг онгоц дүүрэн цэргийнхний гэр бүл голдуу, шилжин сууршигчдийн армийнханы дунд Мотохиро овогтой шинэхэн хос болсон тэдэн шиг аз жаргалтай гэр бүл үгүй юм шиг санагдагдаж байсансан. Шилжин суурьшигчдийн ярианы гол сэдэв мэдээж шинэхэн колони Манжуур байлаа. Манжуур бол хязгааргүй уудам нутагтай, газрын тос, нүүрс гээд л байгалын баялаг дүүрэн, мандан бадарч байгаа японы эзэнт гүрний жинхэнэ түшиц газар, харин тэр уудам нутгийг эзэмшихээр явж байгаа тэд бол эзэнт гүрний ирээдүй байлаа. Тэд бүгд эзэнт гүрнийхээ гэрэлт ирээдүйд итгэл дүүрэн байсаан. Жаргалтай амьдрал өмнөөс нь угтан ойртож буй эх газар руу залуу хос Мотохиро яаран тэмүүлж, хамгийн хурдан хөдөлгүүртэй орчин үеийн усан онгоц яст мэлхий шиг удаан хөвж байх шиг бодогдон байсансан.

Манжуур бол түмэн хэлийн хүн зон хөлхсөн сонин газар байлаа. Орос, монгол, манж, солонгос, хятад, япон, англи, герман өөр хаанах хаанах ч байгаа юм бүү мэд. Энэ зэрлэг догшин газар тэд өөрсдийн нийгмээ улаан гараараа босгохоор очсон юм. Засгийн газраас олгосон бяцхан байшиндаа төвхнөөд залуу гэр бүл тус тусын ажилдаа орсон ба нөхөр нь армийн штабын торгон цэргийн албаны даргаар томилогдож, бүсгүй охидын сургуулийн багш болж билээ.

Тэдний сургуульд шилжин суурьшигчдын япон охидууд суралцахаас гадна, нутгийн өвөрмонгол барга голдуу охидууд ч бас сурдаг байсан юм. Тэдэн дунд Дэжид хэмээх 6 настай онцгой сэргэлэн охин орж ирсэн нь түүний хувь заяаны эзэн байсныг бүсгүй тэр үедээ мэдээгүй байж билээ. Дэжид охин самбар дээр бичиж заасан бүхнийг тэр чигээр нь хуулан авч цээжлээд хуудас хуудсаар нь дуржигнуулан цээжээр уншихаас биш ганц үсэг мэдэхгүй байсныг залуухан багш бүсгүй хэдэн сарын дараа олж мэдээд маш их гайхаж билээ. Урд нь яагаад анзаардаггүй байснаа тэр үед огт ойлгосонгүй. Ер нь анзаарах ч аргагүй, хэлсэн, бичсэн зурсан болгоныг тэр дороо л цээжлээд дараа нь хэзээ ч харуулсан, асуусан тэр чигээр нь хэлэх учир яах ч аргагүй мэт. Үүнийг мэдээд Мотохиро бүсгүй Дэжидийг орой болгон хичээлийн дараа авч үлдээд үсэг болгон тус тусдаа утгатай, дуудлагатай байдаг, тэдгээрийг нийлүүлэн үг болгодог. Үгс нийлж өгүүлбэр болдгийг зааж өгдөг болов. Гайхалтай нь Дэжид охин хэдэн зуун удаа хуулан бичиж байж тогтоодог ханз үсгүүдийг нэг хэлүүлээд нэг бичиж үзээд л хэзээ ч мартахааргүйгээр тогтоож, дүрэм болон өгүүлбэр зүйг шууд ойлгон авч байгааг үзээд бүсгүй охины хурц тунгалаг ой ухааныг биширч билээ. Энэ талаар ярилцахаар гэрт нь очиж ээжтэй нь уулзсан бөгөөд өөрөөс нь хэдхэн эгч мөн л ухаалаг байрын монгол бүсгүйтэй танилцсанаар бүсгүйчүүдийн хооронд найзархаг дотно нэгэн харьцаа тогтож байнга бие биенийдээ зочилдог болж билээ. Тэд Дэжид охиныг орчуулагч болгон ярилцдаг байсан, энэ нь охины хэл сурах, хичээлд нь сайн нөлөөтэй болохыг хоюулаа ойлгож байсан тул хэн хэн нь энэ харьцаандаа дуртай байсан юм.

Дэжид охиных хотын төвд тэнийхээс холгүй өндөр хөх тоосгон хашаатай хуучны тохилог байшинд хэдэн монгол зарцынхаа хамтаар чинээлэг амьдардаг бөгөөд ээжийнх нь ээж нь хөдөө гэрт мөн л олон зарцын хамт мал маллан амьдардаг, маш олон адуу, үхэр, хонь малтай болохыг бүсгүй ярианаасаа мэдэж авсан юм.

1939 оны Номун хааны тулаан буюу ар монголтой байлдсаны дараа Дэжидийн ээж Лхам өөрсдийгөө барга ч биш, өвөрмонгол ч биш ар монголоос ирсэн халх монгол хүмүүс гэж ярихад багш бүсгүй амаа ангайн гайхаж билээ.