Би энэ үгийг сүүлийн үед өөртөө байнга тавьж байна. Би үнэхээр ийм гэж бодоогүй. Би түүнээс хайр аз жаргал хүссэнийхээ төлөө эрх чөлөөгүй болж байх шиг… Нөхөр бид 2 суугаад жил л болж байна ой хүрээгүй ганц охинтой. Нөхөр маань охиноо төрөхөөс 10-хан хоногын өмнө ажиллахаар солонгос улсыг зорьсон. Одоо би ээж аав дээрээ амьдарч байгаа л даа. Энгийн л нэгэн бүсгүй… Гэрлээд би юугаа алдсан бэ гэжүү? Хамгийн энгийн нь гадагшаа гарахдаа заавал хэлнэ, энэ ч яахав хамгийн гол нь хэзээ ирэхүү, хаана байна, дуусч байна уу, хэнтэй байна, оройтвоо, одоо яг юу хийж байна. Бүр цаашлаад төрсөн өдрөө хүртэл түүний тэнэг найзуудтай өнгөрөөх хэрэгтэй болдог. Энэ бүхнийг байх л зүйл гээд тэвчээл өнгөрсөн. Харин хол амьдрах болсноос хойш энэ асуудлууд томорч эхэлсэн гэхүү дээ. Яагаад нэт-д орж ирэхгүй байгаан хэнтэйгээ уулздаг байнаа, өнөөдөр нүүрээ будсан юмуу, хашаа гарах гэж байгаа хэнтэй уулзах гэж байгаа гээд л уурлаж эхлэнэ дээ. Сард 50 доллар явуулчаад охиндоо юм аваарай, ингээрээй тэгээрэй тэгээд сүүлд нь үлдсэнийг нь хадаглаарай гэнэ дээ. Нөгөө мөнгийг нь юун хадгалах яаж хүрэх вэ дээ хүүхдийн сард хэрэглэх памперс л гэхэд хэд болдог билээ дээ. Тэгээд дээрээс нь утга учиргүй хардалт… үргэлжлээд л үргэлжлээд л. Би түүнд хайртай гэхдээ эрх чөлөөнөөсөө илүү хайртай эсэхээ сайн мэдэхгүй байна. Би яах ёстой юм болоо? Би гэрлэлтийг ийм гэж бодоогүй