Уучлаарай, бас л нэгэн асуудалтай жирийн нэгэн эмэгтэй байна. Би найз залуутайгаа үерхээд хагас жил болсоны хойно тэр надаас хөндийрөөд, энэнд нь би ямар ч хариу арга хэмжээ авахгүй байсаар тэр нэг мөсөн явсан гэхэд болно. Одоо бид ойр дотно харилцаагүй болоод бараг 5 сарын нүүр үзэж байна. Миний хувьд секс заавал дотно харилцааны бэлэг тэмдэг байх ёстой гэж үздэггүй л дээ. Бид нэг дор ажилладаг. Өмнө нь ажиллаж байсан газраасаа би тэрний хүсэлтээр гарч, түүнтэй илүү ойр, хамтдаа байх гэж нэг дор ажиллах болсон ч харин одоо бодоод байхад энэ миний хийсэн алдаануудын нэг байсан юм шиг…

Хэдийгээр бид болиод, бас тэр өөр хүнтэй болсон ч би бүр хөндийрөхөөс гурван сарын өмнө нэлээн удаан хугацаанд хамаг чадлаа гарган хичээсэн. Байнга хоол хийж авчирч өгнө, дандаа биш ч өөрийгөө тэр хүнийг санаж байгаа гэдгээ мэдрүүлэхийн тулд мессеж бичнэ, хааяадаа залгана, бас ажилтай гээд оффис дээр хоноход нь горьдлого тээгээд худал далим гарган мөн ч олон хоносон доо…

Гэсэн ч нэг их нэмэр болоогүй дээ. Тэр намайг олон ааштай гэдэг. Үнэндээ би өөрийгөө яаж олон аашлаад байгааг мэддэггүй.

Нэг удаад би тэрнээс би ямар байх ёстой байсан юм бэ гэж асуухад тэр “чи зэвүүн, бас зальтай байж намайг атгах ёстой байсан” гэж хэлсэн. Энэ үгнмйх нь учрыг би сайн ойлгохгүй л байгаа. Магадгүй өөр хүнтэй уулзах вий гэж хардаж, цаг наргүй мөрдөж мөшгиж, тагнуулч шиг аашлах ёстой байсан юм болов уу? Гэтэл би тийм хүн огтоосоо биш. Би байгаагаараа л байх дуртай, нөгөө хүнээ ч гэсэн элдэв янз бололгүй юу бодож, юу мэдэрч байгаагаа цаг тухайд нь ярилцаж ойлголцож байгаасай л гэж хүсдэг, ердөө л энэ.

Тэгээд тэр нэгэнт явчихаж байгаа юм бол би ч гэсэн биеэ татаж авах ёстой гээд хичээж байгаа боловч нэмэртэй юм одоохондоо алга л байна. Тэрийг шөнө бүр зүүдлээд одоо бараг хоёр сар хагас болж байна. Өглөө нь сэрээд зүүдэлсэндээ өөрөө өөртөө уур хүрдэг. Бас арай өөр зүйл мэдрэх болов уу гээд өөр эр хүнтэй уулзсан ч шинэ залуу ердөө над руу инээмсэглэх эсвэл гарт минь хүрэхэд л би тэрний тухай бодоод эхэлдэг, яг л дурлалын солио гээчийг нь тусчихсан аятай. Энэ бүхэндээ би өөртөө уур хүрдэг. Өглөө сэрсэн ч, орой унтсан ч жоохон ч атугай зав чөлөө гарах бүрт би тэрийг л бодоод байдаг. Гэсэн ч бардам зангийн өчүүхэн хэлтэрхий үлдсэн юм болохоор явсан хүний хойноос гуйхгүй гэж бодоод би ямар ч алхам хийдэггүй.

Түүнийг намайг орхисноос хойш би тэрэнтэй олигтой харьцахаа байсан. Хэдийгээр санадаг, өглөө ажилдаа ирэх гэж яардаг, байгаа үед нь оройтож аль болох хамт байхыг хичээдэг ч надтай харьцаа тогтоох гэхээр нь би үгүйсгэж орхидог. Уурлана, асуусан зүйлд нь хариулахгүй, эсвэл сонсоогүй юм шиг, тэрийг огт байхгүй байгаа юм шиг аашилна. Үүнийг би өөрийн мэдэлгүй л хийчихээд байдаг. Харин сүүлийн үед надад миний хийж байгаа, миний хандаж байгаа байдал надад эргэж ирээд байх шиг санагдах болсон.

Тэгээд байдгаараа хичээгээд аль болох өөрийгөө барьж, уурлалгүй, ядаж арай аятайхан харьцахыг хичээж байгаа. Тэгтэл байдал арай дээрдээд ч байх шиг. Хэлсэн нэг хоёрхон үгэнд нь ямар их баярладаг гэж санана…. Ямар ч арга хэрэглээд хамаагүй түүнийг дахин өөртөө дурлуулахыг би ямар их хүсдэг гээч… Магадгүй би хүлээх ёстой юм болов уу? Магадгүй энэ жинхэнэ хайр юм болов уу? Магадгүй би уучлаад, түүнийг өөртөө эргүүлээд авах ёстой юм болов уу? Эсвэл энэ алдсандаа гашуудсан зүгээр л нэг шунал юм болов уу? Асуултанд минь элдвийг хэлэлгүй, тоглоом шоглоом хийлгүй хариулаарай, гуйя