Саяхны нэг өдөр “Монгол охид ичмээр юм” гэсэн гарчигтай электрон захидал ирснийг уншихад солонгос хүнтэй гэр бүл болохыг хүсч, ярилцлагад орон, өөрийгөө сурталчилж байгаа эмэгтэйчүүдийн бичлэг байлаа. Уг сайтад 17-30 орчим насны 20 гаруй эмэгтэйчүүдийн бичлэг байв. Мэргэжлийн хувьд багш, тогооч, оюутан гэхчлэн янз бүр ч ихэнх нь ажилгүй, сургуульд сурч байгаад хаячихсан, эсвэл аль нэг дээд сургууль төгссөн ч ажилд орж чадаагүй нэг ёсондоо “гэрийн дээдийнхэн” байв. Мөн тэдгээр эмэгтэйчүүдийн дийлэнх нь олон хүүхэдтэй, амьдралын боломж тааруухан гэр бүлд төрж өсчээ.

Өөрийгөө танилцуулж, хэлэх гэсэн санаагаа илэрхийлэх чадвар маруухан хэрнээ “сэтгэл сайтай солонгос хүнтэй гэр бүл болж амьдралаа дээшлүүлмээр байна. Нэг их хөгшин биш л бол нас нь хамаагүй ээ.” гэж хэлж байгааг нь харахад өмнөөс нь ичмээр санагдаж байв.

25 настай Уянга /нэрийг нь өөрчилсөн болно/ гэдэг эмэгтэйгээс “Та яагаад заавал солонгос хүнтэй гэр бүл болохоор шийдэж энэ төвд хандсан бэ” гэсэн асуулт тавихад “Солонгос гэдэг агуу гүрэнтэй танилцаж, ёс заншлаас нь суралцаж, өөрийгөө хөгжүүлэх гэсэн юм. Тэгээд ч солонгос хүмүүс чинь соёлтой, эмэгтэй хүнийг хайрлаж, хүндэлж чадна. Энд амьдарч байгаагаасаа илүү сайхан амьдрах гэсэн юм” хэмээн хээв нэг хариулж байх юм. Хэл нэвтрэлцэх нь битгий хэл барааг нь ч хараагүй хүнтэй гэр бүл болж сайхан амьдрахыг мөрөөдсөн эдгээр охид бүсгүйчүүд манайд хэт хүчээ авч байгаа Солонгосын савангийн дууриудаас солонгос эр хүнийг бишрэх сэтгэл төрсөн бололтой. Телевизийн суваг болгон дээр нэрийг нь өөрчлөн улиг домог болтол нь цацаж байгаа Солонгосын олон ангит киног Засгийн газар нь залуучуудынхаа эрээ цээргүй бэлгийн харьцаа, зах замбараагүй амьдралын хэв маягийг нь таслан зогсоож, ариун хайр, хүн хүнээ хайрлах сэтгэлийг бий болгохын тулд зориудаар кино болгож хүргэдэг гэсэн. Тэгэхээр залуусынхаа сэтгэхүйд нөлөөлж өөрчлөхийн тулд хэрэгжүүлж байгаа бодлогыг нь шууд тусган авч, Чан Ву, Ин Ха, Ким Ду Хан нарыг сохроор шүтэн биширч байгаа зарим эмс охид тун ч өрөвдмөөр санагдах юм. Бас болоогүй агуу их гүрний соёл, заншлаас нь суралцахын тулд харийн хүнд эцэг эхээс заяасан биеэ шууд л тавиад өгөх юм гэнэ. Соёл, иргэншлийн тухай ярих аваас олон мянган жилийг туулахдаа нүүдэллэн амьдарч байсан ч ардынхаа сайхан ёс заншлыг гээгээгүй, Азийн зүрхэн тушаа байрлах Монгол Улс аль ч гүрэн улсад гайхуулахаар ёс заншил, соёл иргэншилтэй улс шиг л санагдах юм.

Ер нь тэгээд өнөөгийн амьдралаасаа илүү сайхныг төсөөлөн ёстой нөгөө олон ангит кинон дээр гардаг шиг сайхан байшинд амттан идээд сууна гэвэл тэрэн шиг худлаа зүйл байхгүй биз ээ. Гадаадын хүнтэй зуучлан танилцсан, нэн ялангуяа солонгос хүнтэй гэр бүл болсон эмэгтэйчүүдийн сэтгэхүйд байдаг шиг тийм сайхан амьдралынх нь оронд хөдөө тосгоны хахир хатуу орчин хүлээж байдгийг олон жишээ бидэнд харуулсан.

Харамсалтай нь хяналтын байгууллага байхгүй. Уг нь ард түмний татвараар цалинжиж байгаа нэлээд хэдэн төрийн байгууллага мөн эмэгтэйчүүдийн эрх ашгийг хамгаалсан төрийн бус байгууллагууд байдаг. Гэтэл тэд үндсэн ажлаа хийхгүй л байх шиг байна. Мөн хичнээн хэлж яриад байхад ойлгохгүй өөрийгөө ямар амьдрал руу түлхэж байгаагаа мэдрэхгүй байгаа зарим нэг ухамсар дорой охид бүсгүйчүүдийг буруутгах уу. Сайхан ажилтай, амьдралтай бол харийн хүний гэргий болох гэж манай бүсгүйчүүд зүтгээд байхгүй нь ойлгомжтой болохоор ард түмнийхээ сайн сайхны төлөө гэж тэнхээ мэдэн орилж гарч ирсэн хэрнээ хэлсэн амнаасаа буцаж байгаа улс төрчдийг буруутгах уу. Ядуу тарчиг оронд төрсөн та бид өөрсдөө буруутай юу. Гэтэл “үйлчлэгч, зөөгч, угаагч ажилд авна” гэсэн зар хаа сайгүй л байдаг юм байна лээ. Харин эрчүүдийн өврийг дулаацуулж үнэ цэнээ алдаж төрж өссөн эх нутгаасаа хол байсны оронд шал угаасан нь уг нь дээр л баймаар юм даа.