Заримдаа хар хөлсөө цутгатал уйгагүй бүжгээ бэлтгэж байгаа харагдана. Өвдгөн дээрээ үсэрч болдогийг нь давтсаар байгаад өвдөг нь хөх эрээн болсон байлаа.

Гэвч мань хүн бүжгээ давтсаар л. Дараагийн бас нэг том асуудал бол бүжгийн хувцас бас fashion show-д орох Монгол Хатны хувцас оёх асуудал байлаа. Үндэсний хувцас байхгүй ямар үндэсний бүжиг болох билээ дээ.

Ээж нь хэдэн өдөр уйгагүй оёсоны эцэст Хатны хувцас, ууж, малгай бүгдийг бэлэн болгов. Ингээд тоглолтын өдөр боллоо. Сургуулийн спорт заал хүмүүсээр дүүрчээ. Эхлээд сургуулийн захирал нээж үг хэлсэний дараа олон үндэстний хувцасны show эхэллээ. Хамгийн эхлээд Монгол, Вьетнам хувцасны үзүүлбэр болов.

Миний охин Анударь, Монгол Хатны хувцсаа өмсөж намуухан алхалсаар гарч ирэхэд сонирхсон хүмүүсийн гэрэл зургийн аппарат шар шур дуугарцгаав. Охинд маань хатны хувцас гоё зохижээ. Анударь имээмсэглэж сэтгэл өндөр би Монгол хүн шүү гэсэн бахархалаар дүүрэн байгаа нь илт байлаа. Олон орны хүүхдүүд үндэстнийхээ хувцасыг өмсөж, эрээн алаг цэцэгс шиг болсон энэ заал баяр хөөр алга ташилтаар нүргэлж байлаа. Хувцасны үзүүлбэр дуусч урлагийн тогололт эхлэв.

Солонгос дуу, Энэтхэг бүжгийн уян налархай хөдөлгөөнд үзэгчид алга нижигнэтэл ташина. Нилээд олон хөтөлбөрийн дараа зарлагч гарч ирлээ. Анударь, Монгол улс, Жалам хар бүжиг бүжиглэнэ гэж зарлав.

Улаан залаатай малгай, шар эмжээртэй, хар торгон дээл өмссөн охин маань бие бэлдэн хөгжмөө хүлээн зогслоо. Бүх хүмүүсийн харц Анука дээр. Төдөлгүй Жалам харийн цоглог аяс нүргэлэн эхлэхэд охин маань бүжгээ эхэллээ. Монгол аялгуу гэдэг ямар төгс төгөлдөр, уянгалаг болохыг тэнд байгаа хүмүүсийн дуу алдах шуугианаар би илүү их мэдэрч ойлгож билээ.

Бүжиг цоглог байснаа уянгалаг болов. Үзэгчид байн байн алга ташиж байв. Бүжгийн төгсгөлийн өвдгөн дээрээ үсэрч босч, эргэлддэг хэсгийн өмнө хөгжим хэсэг пауз авхад охин маань амьсгаагаа гаргаж биеэ, бэлдэн зогсов.

Хөгжим хэмнэлттэй огцом аязаа дахин нүргэлхэд тэр өвдгөн дээрээ үсрэн босч эргэлдэхэд дээлийн хормой салхи таттал эргэлдэн үнэндээ л бахдам жавхаатай харагдаж байв. Бүжгийн төгсгөл болох өвдгөн дээрээ урагш хурдан хурдан явж мөрөө хөдөлгөхөд үзэгчид босч алга ташин, хашгиралдан, зарим нь шүгэлдэцгээж заал дүүрэн хашгираан болов.

Миний хамар шархираад л явчихлаа. Эхнэрээсээ нуух аядаад босч алга ташив. Гэрэл зургийн аппаратууд ээлжлэн гялалзан зураг дарцгаана. Хацар нь улаа бутарч инээмсэглэсэн охин маань хүрч ирсэнээ. За ямар болсон бэ? ааваа гэж асуухад нь - гайхалтай бүжиглэлээ, миний охин ёстой Монгол охин гээд бид хоёр охиноо үнсэж билээ.

Энэ орой энэ заалаар Монгол хувцас, Монгол бүжиг гэсэн үг газар бүр сонсогдож бахаpхсан биширсэн яриа тасраагүй билээ.

П.Батзориг