Болодын Мєнхдєл

ӨГЛӨӨ
Харсан мөчөөсөө уулзсан цагаасаа
Хүсэл бадарч хясалд даруулж
Хайр хэмээн эндүүрч үгүй юм байна итгүүлж
Хүлээсэн өдрийн тоо мөч бүхэн

Энэ мөчид л төгсөж тэр бүсгүй хуучирна
Уруулыг чинь үнсээд дэргэдээс чинь босно
Усанд хурдхан ороод чамайг орхин одно
Ядарсан зовлого бадарсан сэтгэл намайг хөтөлнө

Өглөө гэдэг залуу насанд богинохон
Өөртөө бахархах сэтгэл гуниг хоёроор сүлэлдэнэ
Нам унтах ганцхан хүслээр дүүрэн
Нэг ёсондоо залуу хүний унтдаг цаг
Өглөө эхэлнэ

ӨДӨР
Хотын гудамж
Ганцаардсан хүмүүсээр дүүрэн
Хэн нэгэн ширтэх нь андашгүй
Гиеүрлийн хөшигөө нээж чамайг сонжино
Хөлхөх гудамжинд
Хөөрхөн бүсгүйчүүд мундахгүй
Сайхан царай эсвэл сайхан бие
Сайрхах мэт харц булаах нь сонирхолтой
Цаг асуух, санаандгүй мөргөлдөх
Өлмий дээр нь гишгих, өдсөн харц чулуудах
Утсыг нь асуух, урдуур нь хөндөлсөх гэхчилэн
Учир ургуулах уяраах арга эр хүнд олдоно гайгүй
Тохирсон цаг романтик болоод бурхны таалал шиг байх ёстой
Таалагдсан бүсгүй уурганд орсон загас шиг ганцхан хийгээд минийх болох ёстой
Үг солих минь түүний үзэгслэн гоог эзэмдэх шиг
Yлгэр эхэлж зохиол үргэлжилж шүлгийн санаа эргэлдэнэ
Өдөр сайхан

ОРОЙ
Гудамжны гэрэл даган
Гадаалах сайхан зугаалах бүр сайхан
Хэн нэгэнтэй санаандгүй учирч болно
Хуучны танил бүсгүй өөрөө ирэх нь ч бий
Мэдээж болзоо намайг хаа нэгтэй хүлээж байдаг
Магадгүй шинэхэн танилын халуун уруулыг одоо амтлана
Алхаж очно бүсгүйтэй уулзана оройн хоол амтат дарс шөнийн оршил
Аятайхан орчин намуухан хөгжим уянгын бүжиг шүлэг шиг яриа
Нэг л мэдэхэд цаг оройтож чи бодит амьдралыг умартаж
Намайг дагаад орчлонгийн хязгаар хүрэхэд ч бэлэн мэт хөнгөн
Оройн сэрүүнд хүрмээ нөмрүүлж оддын доор чамайг тэврэнэ
Одоо бидэнд хэн ч саад болохгүй тэр газрын зүг хамтдаа явмаар
Таксины арын суудалд үнсэлт хийгээд янаглалаар биесээ ойлгож
Цахилгаан шат хийгээд үүдний хонгилд биесээ яарч хүсэмжилнэ
Түүх болсон өрөө хамгийн гол нь зөөлөн бас цэвэрхэн ор угтах
Та цааш нь өөрөө зохио би ажилтай боллоо…
Орой гэж

ШӨНӨ
Дэргэд минь нэрийг нь тогтоож амжаагүй бүсгүй нойрсоно
Дэрэн дээр сул хар үс нь асгарч гоо үзэгслэнг хөглөнө
Yнэгэн шөнийн аниргүйн дунд зөвхөн зүүд л тэнүүчилнэ
Өөрийг нь мансууруулах гэж тэд намайг олохгүй төөрнө
Амгалангийн дунд ганцаархнаа мэт би өөрийгөө олно
Амьдын бүх бодол надаас нойртой хулжиж би бурханлаг
Ширээний гэрэлд үзэг цаас ангасан мэт намайг урина
Шинэхэн шүлэг бичих минь онгодын бороо асгарах мэт
Орчлонд надад юу ч одоо саад болохгүй
Одоо би өөрийгөө яллаж бас шагнаж амьд гэдгээ мэдэрнэ
Огт өөр ертөнцөөр тэнэж гэгээрэл хийгээд хий хоосонг тэмтэрнэ
Орших эс орших минь утгагүй мэт үүрийн гэгээтэй золгоно
Шөнө дуусна