Намайг … гэдэг одоо 32-той эмэгтэй. 2 охинтой, бага охин минь 9-тэй, том охин маань өчигдөр 10 хүрлээ.нөхрөөсөө салаад 5 жил болж байна. Архи уудаг, зоддог, мөрийтэй тоглодог, хүүхэнддэг гээд бүх муу юмыг тэр маань хийдэг байсан.тэр хүнээс салсандаа одоо ч баярладаг. Охид минь том болоод, юмны учир жоохон ойлгодог болж байгаа. Гэхдээл хүүхэд л юм болохоороо аавыгаа надаас нэхдэг хэвээрээ. Өнгөрсөн хавар хоёр гурван удаа аавтай нь уулзуулсан. Их санасандаа бишүүрхээд  юу ч ярьж чадаагүй гэсэн. Орой нь ирээд намайг ч тоохгүй хоёулаа нисэхнүү гэмээр баярлаад, хоол ч идэхгүй аавыгаа ямар гоё болсоныг нь гайхаж магтаад дахин дахин ярьж, дахиж хэзээ уулзахав гээд бөөн баяр болсон. Их санасан байна лээ.

Тэрнээс хойш уулзах гээд нөгөөх нь утсаа авахгүй,авахаараа ажилтай байна гээд уулзахаа больсон. Сая төрсөн өдрөөрөө ангийнхаа хүүхдүүдэд аавыгаа ирнэ гээд хэлцэн нөгөөх нь утсаа авахгүй, хариу ч бичээгүй.

Миний муу охин сэтгэлээр унаад орноосоо ч босохгүй, уйлаад, ичиж байна гээд хичээлдээ яваагүй. Миний буруу л даа. Тийм хүнийг нь мэдсээр байж шал дэмий хүүхдүүдээ уулзуулчлаа.

Би өөрөө өнчин өсөөгүй болохоор өнчингийн зовлонг нэг л сайн мэдэхгүй юмаа. Охидуудаа харахаар өрөвддөг ч чанга бай,тэрийг санаж яадгийн гээд дэмий л загнахын заримдаа. Их санахаар өвчин болдог гэхийн үнэн боловуу? Үнэн бол яах ёстой юм бол? Тэр эцэг нь энэ байдлыг ойлгохгүй хүн л дээ.