. Би одоо 30 настай эмэгтэй. Нэгэн компанид мэргэжлээрээ ажилладаг. Оюутан байхдаа найз залуутайгаа танилцаад үерхээд 1жил болж байхдаа жирэмсэн болчихсон. Тэр үед 2-лаа оюутан бас 2 гэрийнхэн мэдэхгүй байсан учир ярилцаад хүүхдээ авахуулсан. 2-лаа жаахан байсан болохоор тэр нь л зөв арга байсан мэт санагдсан. Тэгээд 2 жил үерхээд хамт амьдардаг болсон. Бид 2 бие биедээ их хайртай бүх л зүйл маань хоорондоо тохирдог байсаан. Гэвч бид 2 5 жил хамт амьдрахдаа дахиж хүүхэдтэй болоогүй. 2-лаа л хүүхэдтэй болох арга чарга их хайж их зүтгэсэн. Гэвч бид 2 дахиж хүүхэдтэй болж чадаагүй. Анхны алдаа маань бид 2-н л буруу байсан болохоор хэн хэнээ хайрлаад амьдраад л байсан. Гэтэл нэг л өдөр тэр маань өөр эмэгтэйг жирэмсэн болгосон гэдгийг сонсоод би хүүхдийг нь гаргаж өгч чадахгүйгээс хойно хүүхдийг гаргах гэж байгаа тэр эмэгтэйг өрөвдөж нөхрөө /батлуулаагүй байсан юм/ зүгээр л орхиод явчихсан. Гэвч нөхөр маань надад хайртай тэр алдаа байсан гэж уучлалт гуйж салж чадахгүй гэдгээ ч хэлж байсан. Тэр үед нөгөө эмэгтэйгээс төрөх гэж байгаа хүүхэд бодогдоод анхныхаа хүүхдийг өөрсдөө авахуулж том алдаа хийсэн одоо дахиад хүүхдээ хаях алдаа битгий гаргаасай гэсэндээ би нүүр өгөөгүй уулзахаас зугтаж утсаа солиод хэдий их шаналсан ч мартахыг хичээсэн. Одоо тэр маань нөгөө хүүхэнтэйгээ хүүхэдтэй нь хамт байгаа гэж сонсогдсон. Би түүнээсээ салаад их шаналсан ч ажилдаа хамаг сэтгэлээ зориулж ажлаас өөр юм бодоогүй ээ.

Тэгж байтал ажлын шугамаар нэг залуутай танилцлаа. Байнга л ажил хэргээр уулзалддаг байснаа хэсэг хугацааны дараа хоорондоо илэн далангүй ярилцаж сэтгэл санаагаа хуваалцдаг болсон. Тэр эхнэр хүүхэдтэй байсан болохоор тухайн үедээ дотно харилцаатай болно гэж төсөөлж ч байсангүй. Ямар ч байсан намайг их сонсдог бас ойлгож зөвлөгөө өгдөг байсан. Намайг хааяа нэг ажлаар уулзахдаа хоолонд урьдаг байсан. Тэгээд ажиглаад байсан чинь надад илүү анхаарал тавиад байгаа нь мэдрэгдэж эхэлсэн. Цаг л гарахаараа надтай уулзах шалтаг гаргаад утасдаж анхаарал тавиад л. Ганцаардсан бас найз залуугаа мартахыг хичээж байсан надад тэр нь их сайхан санагдаж сүүлдээ өөрөө хүртэл түүнийг залгахыг бас уулзахыг харахыг хүсдэг болчихсон байлаа ингэж явсаар нэг л мэдэхэд бид 2 нэг нэгэндээ сайн болчихсон. Тэр надад хайртай гэдгээ хэлсэн. Би хайртай гэдгээ хэлж зүрхлээгүй ээ гэр бүл үр хүүхэдтэй хүн шүү гэж бодогдоод дотно үг хэлэхээс айдаг байлаа. Гэсэн ч тэр хүнд дасаж байгаагаа хайрлаж байгаагаа мэдэрдэг байсан. Нэг л өдөр тэр намайг хүчээр шахуу үнссэн. Гэсэн ч би эсэргүүцэж чадаагүйээ.

Хэсэг хугацаа өнгөрсний дараа бид дотно харьцаатай болчихсон. Тэр үед буруу зүйл хийж байгаагаа мэдэж байсан ч уулзах гээд ирэхэд нь цаашаа гэж хэлж чадалгүй уулздаг байсан. Байнга биш ч санах бүртээ уулздаг байсаан. Гэр бүлээсээ салахгүй гэдгийг нь ч мэднэ. Би ч салгана гэж нэг ч удаа бодож байгаагүй тэгээд эцэст нь хайртай хүнийхээ хүүхдийг гаргаад ганцаараа амьдарч болохгүй юмуу гэж бодсоор тэр хүнтэйгээ ярилцаад хэрвээ хүүхэдтэй болчихвол гаргана гэж тохиролцсон. Санаснаар ч болж удалгүй жирэмсэн болсон. Ээж болохыг хэдэн жил хүсэж мөрөөдөж  байсан би аз жаргалыг тэр л үед мэдэрсэн. Надад хүүхэдтэй болчихвол болоо хүүхдээ хайрлаж амьдрах нь л чухал байсан. Хайртай хүн маань гэр бүлтэй болохоор тэр болгон халамжилж гүйхгүй ч гэсэн анхаарал тавьдаг байсан. Санхүүгийн хувьд биш шүү сэтгэл санаагаар.

Тэгж явсаар би ч хүүхдээ төрүүлж одоо бол тэр хүнд гай дарамт болохгүй санаатай ганцаараа хүүхдээ өсгөж байна. Гэтэл би тэр хүнийг байнга л хүлээдэг хайрладаг. Хэзээ ирэх бол хэзээ ярих бол гэж байнга хүн хүлээх үнэхээр хэцүү юм байна. Ганцаараа байхдаа хэцүү гэдгийг нь мэддэг байсан ч тоохгүй байхыг хичээдэг байсан одоо бол нялх үрээ тэврээд хүлээдэг, хайрладаг, гомддог. Гэхдээ энэ талаараа би хүн болгонд яриад байдаггүй. Миний өөрийн хийсэн алхам болохоор хэнд ч ярьж хэнийг ч буруутгах вэ дээ. Ийм амьдрал утгагүй гэдгийг одоо л мэдэрч байна даа. Одоо тэр хүнээс холбоогоо таслая гэхээр тэр хүн маань бид 2-г ингээд зүгээр орхиод явж чадахгүй гэдэг. Тэгсэн мөртлөө тэр болгон ирээд байдаггүй уулзахыг хүссэн үедээ л ирдэг юм. Би ч бас яаг өөрөө шийдвэр гаргаад салж чадахгүй л байна. Одоо ч гэсэн дотно харилцаатай хэвээрээ л байгаа. Сүүлийн үед хүүхдээ бодоод энэ хүнээс эртхэн харилцаагаа тасалж /холбоотой болоод 3 жил болох гэж байна/ ирээдүйгээ бодох хэрэгтэй гэж бодож байгаа ч санаснаар болохгүй л байна. Уурлаж бухимдаж тэр хүнд гомдоод ч байх шиг. Сэтгэл гэдэг хаврын салхи шиг л байна. Гомдож уйлах нь хүртэл ихсээд хэцүү юмаа.

Би гэж хүн ийм л нэг амьдралтай болчихлоо.

Нөхрөө орхиод явж байсан шигээ омголон биш болжээ хүүхдийн маань эцэг бодогдоод ямар ч харьцаагүй болчихвол амьдрал бүүр л утгагүй болчих юм шиг, бас хүүхэд маань аавыгаа нэхвэл юу гэх вэ,дахиад хүнтэй суувал хүүхдийг маань хайралж чадах боловуу, хүүхдийнхээ эцгийг юу гэж хэлэх вэ, энэ хүнээсээ яаж харьцаагаа таслах вэ гээд л түмэн бодол толгойд эргэлдээд байх юм. Эсвэл энэ чигээрээ амьдраад явах нь дээр юм уу. Үнэхээр шийдэж чадахгүй болоод л та бүхэндээ хандаж байнаа. Би уг нь гэрийн хүмүүжил сайтай /тэгээд яагаад ингэж амьдарч байгаан гэж магадгүй л дээ би сэтгэл зүрхээ жолоодож сураагүй бололтой/ хичээл номондоо ч мэриймтгий тиймээс ажил мэргэжлийн хувьд хүнд гологдохгүй чадамгай гэдэгтээ итгэлтэй байдаг мөртлөө хувийн амьддрал минь нэг л буруу тийшээ байгааг мэдэж ойлгож байна, шийдвэр гаргаж чадахгүй байгаадаа гутрах юмаа. Та бүхэн энэ тохиолдолд яах нь зөв бэ гэдгийг хэлж санал бодлоо үнэн сэтгэлээсээ хуваалцаж зөвлөгөө өгвөл нэг бүрчлэн уншиж авахаа авч хаяхыг нь хаяж тунгаах болноо