Миний амьдрал одоо бол яг л там шиг л санагдаж байна. Хүн нэгийгээ яагаад хайрлаж хүндэлж болдоггүй юм болоо тэр сайхан сэтгэл амар тайван амьдралыг яаж босгодод юм болоо. Би одоо 27 настай 3 настай хөөрхөн хүүтэй нөхөртэй. Таг чимээгүй утсаа салгаад алга болох ажилтай гэж хэлээд шоудаад явах нөхрөө хүлээж тэвчиж амьдраад 3 жил боллоо. Аашилж загнаж аргадаж гүйж бүх л аргаа хэрэглэллээ. Хоногоор явж ирчихэд юуч хэлэхгүй намайг хүн гэж айж имээж тоохгүй юуч хэлэхгүй тэр хүнийг би хэзээ засрана хэзээ намайг хайрлана гэж хүлээх бэ. Хүн амьтантай явдаг бол хэлээч гэхээр байхгүй байсан бол чамтай зууралдаж явж яах юм гэх юм үнэн худлыг нь мэдэхгүй болохоор хүнтэй явалддаг гэх шинж байхгүй юм хэлдэг үг нь шоудаад тэгээд л болоо. Энэ хугацаанд хүлээлт цөхрөлт бүгдийг нь туулсан надаа амсаагүй юм гэж байхгүй ээ. Бид 3-т орон гэр гэж байхгүй ээ байр хөлсөлж нүүдлийн амьдарлаар амьдардаг. Харин одоо бол хадмын нэг өрөөнд толгой хорогдож байна.

Тэр хүн урьд шөнө бас л байхгүй өдөр гэрт нь очсон ирчихсэн байсан дуугай байж чадсангүй асуулаа энэ бүхэн даймжираад хэрүүл болоод би явлаа гэсэн яваа гэнээ тэгэхээр хувцасаа аваад хүүгээ орхиод ээж дээрээ ирчихлээ одоо би гэж хүн яах ёстой бэ. Та бүхэн уншаад тэнэг хүүхэн хүүгээ авахгүй гэж хэлэх байх л даа би урьд дандаа хүүгээ аваад л явдаг байсан тэгэхээр тэр хүн улам сайхан ганц бие хүний амьдралаар амьдарч зугааалдаг байсан тийм болохоор нь энэ удаад хүүгээ үлдээчихлээ. /эмнэлэгт хэвтэх гэж байгаа болохоор хүүг маань харах хүн байхгүй байсан /Намайг арчаагүй сэгсийсэн өөртөө анхаардаггүй гэж битгий бодооорой өөрийгөө дүвийлгэж байгаа юм биш нэр дүртэй сайхан ажилтай сайхан хамт олонтой ямарч хүн харсан царайлаг сайхан хүүхэн гэвч энэ бүхэн байгаа гээд яахав дээ хүн харахад инээсэн дотроо бөөн зовлонтой л хүн байх юм. Энэ амьдралыг би цаашдаа яах ёстой бэ. Хүүгээ элэг бүтэн байлгахад юуг нь буруу хийгээд байгаа юм болоо.