Би одоо 29 настай. Хүүтэйгээ амьдардаг. Хүүгийнхээ аавтай бараг амьдаагүй дээ.

Би түүнд тийм сайн байгаагүйн дээр за би үүний биш өөрийнхөө хүүхдийг л гаргаж байна, хамт амьдарсан ч яалаа, байсан ч яалаа, би хүүтэйгээ сайхан амьдарч чаднаа гэсэн бардам бодлоор өдийг хүрч түүнийг гэсэн сэтгэл орон зайгүйгээр ганцаараа ёстой нэг зүтгэн зүтгэн ирсээр энэ амьдралыг хүрлээ. Би ээж ааваасаа өөр ямар хүнээр тэжээлгэж үзээгүй. Хүүгийнхээ аавтай хэзээ ч гэр бүлийн сайхан амьдаралаар амьдарч байгаагүй, надад тийм сэтгэл ч байгаагүй, хүсэл ч төрдөггүй. Гэхдээ одоо болтол тэр ч, би ч хүнтэй суугаагүй. Хүү маань 5 настай. Би энэ хугацаанд ганцаараа амьдарлын бүх ачааг үүрч, хүүгээ өвдөхөд нь шөнөжин ганцаараа тэвэрч хонохдоо ч, ганцаараа амьдрал хичнээн амаргүй болохыг, хүүгээ заримдаа цэцэрлэгээс нь авахдаа оройтохдоо, хааяа бие өвдөхөд хажууд минь бүлтийн зогсох алаг үрээ хараад хүн яагаад заавал хосоороо гэр бүл болон амьдардгийн учир утгыг ойлголоо ч тэр хүнийг өөрийн гэсэн амьдралдаа оруулах ямар ч сэтгэл зүйн бэлтгэл байхгүй, тийм бодол төрөхгүй нь гайхалтай. Одоо би орон байртай, ажил маань ч дажгүй сайхан амьдарч байгаа ч, хүүгийн минь аав одоо болтол бид 2-ыг амьдарлын учир утга гэдгээ хэлдэг ч, хамт амьдарахыг хүсдэг ч тэр хүнийг хүлээж авах, ойлгох, хайрлах гэж хичээх бодол огтхон ч төрөхгүй нь үнэн хачин… Эхнээсээ би хайртай байгаагүй нь үнэн. Уг нь тэр архи уухгүй, тамхи татахгүй, царайлаг, гэхдээ амьдарлын төлөө гэх үзэл бодол нь надад огтоосоо таалагддаггүй…

Би ч энэ хэдэн жил амьдралын төлөө, өөрөөр хэлбэл хүний доор орохгүй, бусдаас дутахгүй юм юмтай болохын төлөө зүтгэж хоолоо хасаж явахдаа улам бүүр түүнээс холдож, эргэж нийлэхгүйгээр хол явж байгаагаа нээх анзаардаггүй байж. Одоо би бага зэрэг амсхийж, үе үе ганцаардах, сайхан хайр, сайхан мэдрэмжийг хүсэмжлэх болсон байна. Энэ хугацаанд мэдээж надад эр хүн сээтэн хаяж ханддаг л байсан. Гэсэн ч би чинь маааш хуучны бодолтой хүн болохоор хүүгээ төрүүлээд ааваас нь 2 тийш болсноосоо ёстой хэнд хадгалаад байгаагаа ч мэдэхгүй хэнтэй ч болздоггүй, сексээс зугтдаг байлаа. Магадгүй би их хүнд төрсөн, тэр үедээ хүүгийнхээ аавд маааш их гомдсон зэргээс болсон ч байж болох юм. Он цаг улирлаас хүүгийнхээ ааваас зугтаж байдаг би хэнтэй саяхан уулзаж 1 шөнийг өнгөрөөсөн гээч… Эхнэртэй залуутай…

Бодохоос ч айгаад байх юм. Бид багагүй хугацааны танилууд. Тэр надаас 8 ах, эхнэр, манай хүүгээс ч том 1 хүүтэй. Эхэндээ тэр бол миний хувьд зүгээр л 1 ах л харагддаг байсан. Бардам, онгироодуу, царайлаг биш, гэхдээ дотроо бодолтой, өөрийн гэсэн байр суурьтай. Бид багагүй хугацаанд бие биеээ мэддэг, ажил төрлийн хэлхээ холбоо ойролцоо, хамт олон маань бие биеээ мэддэг тийм хүмүүс. Сүүлийн багагүй хугацаанд л тэр надад мэдрэхийг хүсэж байгаагаа, намайг тэвэрмээр байна гэхчилэн мэссэнжердэх болсон байсан. Мэдээж би эхэндээ тас тас хариулт өгдөг байлаа. Яг тэр 1 өдрийг хүртэл би үгүй гэдгээрээ л байсан. Гэтэл тэр 1 өдөр би түүнд өгөх зүйлээ гэртээ мартсан байсан учраас тэр манайд очиж авахыг санал болгоод манайд зочилоод, хэсэг ярилцан сууж байснаа маргааш явах ажлаа эхнэртээ шууд өнөөдөр хөдөө ажлаар явах боллоо гэж хэлээд бид…

Уг нь би сэтгэлдээ дүүртэл хайрлаж чадах, заяаны ханиа хайж яваа эмэгтэй… Гэр бүлийн халуун дулаан уур амьсгалыг хичнээн их хүсэж, өөр хүн багтах зайгүйгээр хайрлах, өөрөө ч бас тэгж хайрлуулах хүнээ хайж яваа юмсан. Гэтэл би хүний нөхөртэй шөнийг өнгөрөөсөн байдаг. Цаашид би үүнийг за залуу хүний амьдралд байх 1 шөнө гэж бодоод өнгөрөөгөөд кансэл хийх үү, эсвэл би түүнтэй уулзаад байх уу? Яавал дээр бэ? Надад одоо үнэндээ хэн 1эн хэрэгтэй байна. Гэхдээ уул нь надад амьдралаа холбох хүн, би хайрлах, өөрийгөө ч хайрлуулах хүн чухал байхад би хүний нөхрийг хүлээн зөвшөөрөөд хайрлаад явж чадах болов уу? Бас тэр намайг үнэнээсээ хайрлах ч юм уу, бүү мэд ш дээ. Би яах бэ? Залуу насны өнгө, жавхаа гэдэг мөнхийн зүйл биш. Ийм үедээ би заяаны ханиа олохгүй хүний нөхөр хүлээж амьдрах замыг сонгочих гээд ч байх шиг…