Та бүхэнтэйгээ эмзэглэж явдаг нэгэн асуудлынхаа талаар санаа бодлоо хуваалцахаар шийдээд бичиж сууна. Энэ бол төрсөн үр хүүхдээсээ жишим ч үгүй нүүрээ буруулан зугтаж одсон аав нарын тухай юм л даа! Тэр хүмүүсийг аав гэж нэрлэх ч хэрэггүй, тийм эрх ч тэдэнд байхгүй. Хайртай дуртай, болно бүтнэ гэж амьдрал эхлүүлэн, үр хүүхэдтэй болчихоод зүгээр л хувийн жаргалаа хөөн хичнээн алаг баяцан үрсийг өнчрүүлэн үлдээж байна даа тэд! Хүүхэд гэдэг тэр цав цагаахан ертөнцийг тэд өнчрөл гэх хар үүлээр нөмрүүлж  орхисон нүглийнхээ хариуг хүртэх цаг ирэхийг мэддэг болов уу? Мах цусных нь тасархай, орчлонд өөрийнх нь залгамж болон ирсэн  үрээ  үнсэнд хаясан шалз шиг хаяд явж чадсан тэд энэ орчлонгын адгийн хог шаар байж таараа! Нөгөө талаар амьдралд тэгш зүйл гэж байхгүй учраас үнэхээр таарч тохирохгүй салж сарнисан байж болох ч иргээд үр хүүхдээ гээд халамж анхаарал тавьж, хариуцлагаа ухамсарлаж  байгаа аавуудын тоо тун цөөхөндөө! Ихэнх нь л нүүрээ буруулан, амиа бодоод зугтсан байдаг шүү дээ! Үүнийг зүгээр л захийн сургуулийн журналын хуудаснаас харж болноо! Хичнээн хүүхэд ээжээрээ овоглон, эцэг хүний нөмөр нөөлөг, хайр халамж дутуу, өнчин өрөөсөн өсөж өндийж байна даа!

Тэд яагаад ямар ч буруугүй мөртлөө ингэж шийтгүүлэх ёстой вэ?? аавгүй өсөж яваа хүүхдийн нүд цаанаа л гунигтай болчихсон байдаг. Би өөрөө ч аавгүй өссөн болохоор энэ зовлонг амьдарлаараа эдэлсэн. Би энд үлдэж хоцроод үр хүүхдээ асран, хүмүүжүүлж хүн шиг хүн болгохсон гэж өдөр шөнөгүй зүтгэж яваа ээж нарын зовлон шаналал, унагасан нулимасныүнэ цэнийг дурдсангүй. Бид хүүхдийн төлөө за гэцгээе энэ тэр гээд зөндөө л ярьдаг. Зүгээр л төрсөн үр хүүхдээ өнчрүүлэхгүй байх чинь л тэдний төлөө хийх хамгийн том тус болоод байгааг тунгаан бодооч ээ л гэж хүссэндээ энэ захиаг бичлээ. Монголын үрс үргэлж аз жаргалаар дүүрэн байx болтугай!