hi all, Би жирийн нэгэн single mom. 9 настай хүүтэй. Нөхрөөсөө салаад яг 3 жил болж байна. Тэр хүн тэр чигээрээ явсан. Гадаадад байгаа. Хүүгээ харж ханддаггүй, хэлсэндээ хүрээгүй. Амьдрал яахав дээ. Үргэлжлээд л. Хотын хэмнэлд нааш цаашаа яараад л. Миний амьдрал гэж ямар ч утга алгаа. Би юуны төлөө ажиллаад, сураад, хичээгээд яваад байгаагаа ойрын хугацаанд их бодлоо. Өөрийгөө ойлгохоо байчлаа. Мэдээж хүү маань чухал хүн. Ажил, бас гэр орон гээд би залхаж байна. Хаашаа ч хамаагүй явмаар байна. Бүр сүүлдээ хөдөө очиж амьдардаг юм билүү гэж бодож байна. 

Би удаан ганцаараа тэр хүнийг мартах гэж, тэрнээс гуйхгүй гэж хичээж явсан, эцсийн эцэст би өөрийгөө л зовоож байх шиг. Энэ хугацаанд би хэн нэгэнтэй найзласангүй, намайг ч хүмүүс эргүүлсэнгүй. Ойрдоо хүмүүс /эрэгтэйчүүд/ яагаад намайг тоохгүй байгаа тухай их бодлоо. Би сайхан мэргэжил, ажил, ээж, хүү, найзуудтай. Би хүүгээ аавтайгаа байгаасай гэж их хүсдэг, хичээдэг байсаан. Гэтэл одоо аавгүй хүүхэд гэж хэцүү юм. Хүүхэдтэй хүнд хүмүүс халдаж чаддаггүй юм уу, яагаад? Би бас яваад өгсөн тэр хүнээс чи хүүхэдтэй хүнтэй суух уу гэж асуумаар байна. Эрчүүд хүний хүүхдийг хайрлаж чадах уу, чадахгүй болохоор хүүхэдтэй хүнээс зайгаа барьдаг уу. Би эсгүй бол хүмүүсээс өөр хүн үү, ганцаараа энэ амьдралыг туулна гэхээс ойрдоо нэг л аймшигтай санагдаад байна. Бас би хүнд дахин итгэж чадах эсэхээ мэдэхгүй байна. Надад чин сэтгэлээсээ зөвлөхийг хүсье.