Эртээ урьдын цагт зовлонгын уут болтлоо нэрвэгдсэн Хүн гуай 
Бурханд хандаж гомдолоо ийн мэдүүлэв гэнээ.
Бурхан таны ивгээл дор сайн сайхан,аз жаргалыг хүссээр он жилийг мянга мянгаар нь илээвч тэр аз жаргалыг тэр бүр хүртэж чадахгүй алтан гадас од мэт холын холд байгаа мэт санагдах боллоо.Иймээс Хүн миний зовлонгын хэмжээ болон агуулгыг тайлж өгнө үү? гэж Бурханаас эрээ цээргүй Хүн гуай асууж гэнээ.
                 Бурхан Хүн гуайд ийн өгүүлрүүн:
Энэ хорвоод Хүн та зовох гэж ирсэн тул өөрийн хувь заяаныхаа саваа дүүртэл зовох л болно.
Хүн та амьд бол зовлон амьтай байдаг,ийн учир сав сая дүүрсэн цагт зовлонгын хэмжээ тэр болно.
Дүүрсэн саваа дундлавал агуулга нь тэр болой гэж гэнэ.
Ийнхүү Хүн гуай Бурханы хэлсэн үгийг бодсоор өнөөг хүрсэн гэнээ.