Баяр бүрийг ойлгодог мэдрэмж хүн, үндэстэн угсаатан бүрт байдаг. Ямар нэг хүний онцгойлон үздэг баяр нь тэр хүний ертөнцийг үеэх үзэл, мэдрэмж хүсэл мөрөөдлийг илэрхийлж болдог байхаа гэж би боддог юм. 9 сарын 1 болоод ерөөсөө бидний баярдаа гэдэг дуу нас ахих тусам чихэнд сонсголонтой, догдлонгуй байх мэдрэмж нь жил ирэх тусам багасдаг ч аав, ээж, өвөө эмээгээсээ зуурчихсан догдлонгуй алхах хүүхдүүдтэй зөрөхдөө өнөөдөр миний хамгийн дуртай баяр болж байгаа юм байна шүү гэж мэдлээ.            

Урьд шөнө би 3 цаг болж байхад Чингис хаан нисэх онгоцны буудалд газардлаа. Онгоцноос буухад намайг Гаалийн ажилтантай  хамт 7 хоног түр орхисон ажлын ачаалал, нийгмийн стресс, бухимдал сэрүүн салхийг мэдрүүлж тоссон юмдаа. Ажлын ачааллаасаа зугатааж хаяа ч гэсэн 5 жил хоолыг нь хороож амьдарсан Солонгост ирэх бүрдээ ХӨГЖИЛ гэдэг үгийг мэдэрдэг юм. Хөгжил гэдэг бол хүн тодорхой хугацаанд UPDATE хийх шаардлагатай үйл явцыг хэлдэг байх гэж би боддог. 1 жилийн дараа бүү хэл хагас жил, 2 сар болоод очиход UPDATE биш UPGRADE хийхээс өөр аргагүй болдог энэ улсад ирэх бүрдээ миний “шар хөдөлдөг” юм. Би олон орноор явж байгаагүй ч энэ улсаар би ертөнцийг харахад хангалттай байдаг. Ирээд явах бүрдээ заавал энэ орноос нэг зүйлийг суралцаж энд ирээд хэрэгжүүлэх юмсан гэж боддог юм. Багагүй хугацааг Солонгост өнгөрүүлсэн болохоор энэ улсын муу зүйлийг нь өмнө нь илүү их харж байсан бол буцаж ирээд илүү сайн талыг нь хардаг нь соёлын шокын нэг болдог байх.

            Солонгост би “арбайтчин оюутан” гэж хэлүүлтлээ олон янзын ажил хийж байлаа. Гэхдээ надад хийх ажил нь сонин биш хийх ажилруугаа явдаг зам хамгийн содон сонин зүйл нь байсан. Одоо ч гэсэн тийм. Ажил хийхээрявахдаа ямар замаар, ямар сэтгэгдэлтэй алхах нь яваандаа илүү сонирхолтой болдог гэсэн үг шүү дээ. Миний хувьд байнга машинаар зөөлгүүлдэг дарга нар яагаад орчноосоо тасарчихдаг нь үүнтэй холбоотой байж болох юм. Ажлын зам хэдий чинээ олон юм бодогдуулж байна төдий чинээ ажилдээрээ хариуцлагатай байж ч болох юм. Энэ бол зүгээр л нэг энгийн зүйл... Миний өглөө бүр явдаг зам надад магадгүй та нарт ч сонирхолтой. Яагаад гэвэл та нар энэ замаар явахгүй болохоор мэдэхгүй, заримд хэлэхэд намайг дагаж яваад ч хэрэггүй байх шүү. Хэрэв явахыг хүсэж байвал анхааралтай уншаарай. 

           Хүн бүрт ажилдаа явдаг зам гэж байдаг. Тэр замаараа сэтгэл өөдрөг, эсвэл хүнд стресст орсон, зарим нь өнөөдөр юу болох болдоо гэж айсан, зарим нь догдолж баярласан зэрэг янз бүрийн сэтгэлтэй хүмүүстэй таардаг. Ажлын гол зорилго юу вэ? Авдаг цалин нь уу? эсвэл бүтээж туурвих хүсэл эрмэлзлэл үү? Энэ олон дүр төрх, хүсэл эрмэлзлэл, мөрөөдөл бүхнээс үл хамаардаг зүйл бол тэр хүний ажилдаа явдаг зам л байх. Би солонгост суралцаж байхдаа амралтынхаа 3 сард нь нэгэн компанид ажилласан юм. 3 сарын турш өглөө 6.15д гардаг, ажлын өглөө бүр 6.40д ирдэг 4-р шугамын метроны 5-ын 2т суугаад үргэлж хүнгүй хүлээдэг голын суудалдаа сууна. Тэгээд 12 буудал буюу 43 минут явах замдаа тааралддаг хэдэн хүмүүстэйгээ танил болж зарим өдөр аль нэг нь харагдахгүй үед харцаараа хайж мэнд усаа мэндэлцэнэ гээч. Энэ нь надад нэг л уйтгартай санагдавч бүгдээрээ л хийх ёстой ажлаа хийх нь хэнээс үл хамаарах эрх чөлөөт, шудрага нийгмийг байгуулах анхны зарчим энэ л юм байна гэсэн алтан дүрмийг ойлгуулсан юм.Харин Монголд... Би өөрийнхөө энэ ажилд яваад 2 жилийн болж байна. Гэрээсээ өглөө бүр тортмол 8.40д гарна. Хэзээ ирэх нь үл мэдэх олон чиглэлийн автобусанд тааралдсан нь сууна. Азтай үед суудалтай, азгүй үедээ ёстой жихэж өгнө дөө. Автобус бол автобус. Өвөл нь нүд харанхуйлж, хамар цоргих угаар утаа, хаана явж байгаа нь үл мэдэгдэх зузаан цантсан цонхтой автобус зундаа хөлс хирний үнэрээр солигдоно. Жилийн 4 улиралд хармаачдыг тэжээхээс айж хамаг юмаа хумиж явахгүй бол хохь чинь болно. Автобус дунджаар 10 минут болоод Хар-хорин зах дээр ирнэ. Энэ миний буух буудал. Ирсэн автобусад 10 минут суугаад буух нь том асуудал биш юмаа. Автобусны буудлаас зам гараад Хар-хорин захаар нэвт гарна. Өчигдөр ажил тараад явахад хөглөрч байсан хог алга болж цэмцийсэн гудамжаар өглөө эрт манай үеийн “чимээгүй баатрууд” яваад өнгөрчээ. Тэр замд тааралдсан хамгийн эхний “найз нар маань” алт, монетны ченж хүмүүс. Тэдний хувцаслалт, нүүр царай нэг л хэвийн. Өглөө бүр нойроо харамлаж босдог аятай бүлцгэр улаан нүдтэй эрэгтэй, эмэгтэй хүмүүс хажуугаараа өнгөрөх хүн бүрийг нүдээрээ нэвт шувт нэгжиж харна. Энэ “шалгалтнаас” мултарч чадах хүн нэг ч байхгүй. Хамгийн гол ажлын ачааллын үе нь ӨГЛӨӨ байдаг болохоор тэд захын үүдийг хамгийн түрүүнд сахиж олон янзын үнэр шингэсэн бараагаа нэг л “үнээр” авах ажлаа эхлэнэ. Мэдээж ӨГЛӨӨ юм чинь...