Эмгэн шөнөжингөө унтаж чадсангүй. Тэр бөгжийг Хантай хэмээх монгол хүүд өгөхөөр зориг шулуудан шийдсэн боловч эцсийн мөчид нэг л чадсангүй бас л хойшлуулав. Хэдийгээр энэ монгол хүү Төгс тайжийн удам биш, эрдэнэсийн наймаачин Күрихарагийн олж авчирсан үл таних хүн боловч сүүлийн хоёр жилийн турш нууцхан ажиглахад түүний таньдаг тэр л монголчуудын адил, бяцхан охин Дэжид түүний ээж шиг хурц сэргэлэн оюунтай, номхон дөлгөөн ааштай боловч хэцүү цагт үл нугарах хатан зориг гаргаж чадах нь мэдрэгдэх аж. Гагцхүү санаа зовох нь үнэн үүргээ ухамсарлаж, үхэхээс бусдыг үзсэн наймаачдын эсрэг сөрөн зогсч чадах болов уу?

Хантай хэмээх энэ хүүг хүмүүжүүлэн өсгөсөн тэр үл таних монгол эх түүнд уураг сүүтэйгээ хамт үл солигдох ганцхан үнэнийг мах цусанд нь шингээж чадсан болов уу?

Энэ бодлоос үүдэн өөрийн ганц хүүгийнхээ тухай дурсан бодлогоширов. Орь залуу насных нь ариун сэтгэлийнх нь эзэн, эр нөхрийнх нь түүнд үлдээсэн ганц эрдэнэ. Бага сургуулиасаа эхлээд тооны ухаанд авьяас нь тодорч өвөг эцэг, авгын гэр бүлийнхнээ ганц бахархал нь болж өссөнсөн. Дайны дараах хүнд бэрх цаг байсан боловч монголын эрдэнэсийн буянаар элбэг дэлбэг өсгөсөн, ганц санаа зовох нь юмны учир таниагүй нялх балчир ахуйдаа бэлэн зэлэн элбэг хангалуун орчинд торнисноос зан ааш нь эвдэрч, амьдралын үнэ цэнийг үл ойшоогч болох вии гэж болгоомжилж байж билээ.

Гэсэн ч түүний хүү шат дараалсан сургууль бүрдээ хичээгүйлэн суралцаж, бүтээн босголтын ид хүнд үед хамгийн их хэрэгцээтэй байсан барилгын инженер болсон. Хүү нь инженер болж, хуримаа хийсэн тэр жил эхийн цагаан сэтгэл бахдан давалгаалж байсан тэр жилүүд түүний амьдралын хоёрдахь аз жаргалтай үе байсаан. Хүүгээрээ бахархаж, эцгийнх нь сүнс мөн дээдсийн орноос хүүгээ харж байгаа гэдэгт итгэж, нүүр дүүрэн мишээлээр хорвоогийн өөдөөс бардам харж явсан тэр жилүүд.

Амин голынх нь шүтээн болсон ганц хүү нь хангалуун амьдралд ташууран суусангүй эх орныхоо их бүтээн байгуулалтын ажилд бусдын адил ханцуй шамлан орж гэрээ гэргийгээ, бас дөнгөж төрсөн бяцхан үрийнхээ барааг ч харахгүй хэдэн долоо хоногоор ажилд томилогдон явсаар ганцхан олдох залуу насаа өнгөрөөсөн.

 Хоншюү болон Хоккайдог холбох далай доогуурх төмөр замын хонгилыг байгуулах ажилд өөрийн хүслээр одохдоо “энэ ажлыг дуусгаад л санаа амар гэртээ хонож чадах жирийн ажил хийнэ” гэж амлаж байсан нь, бусад нөхдийн хамт ачааны машин дээр чихэлдэн суугаад салах ёс хийн давхин одоход цамцных нь зангиа салхинд хийссээр замын тойрогт харагдахгүй болон алсарсан нь одоо ч нүдэнд нь тодхон харагдана.

Таван жилийн дараа хонгилын ажил ид дундаа орж байгаа тухай телевизийн мэдээтэй зэрэгцээд, эмгэнэлийн мэдээ хаалгыг нь тогшиж билээ. Хонгилын тулгуур хана нурж далайн ус түрэн орж ирсэн аймшигт ослын үер хамт ажиллаж байсан 5 андынхаа хамтаар амь үрэгдсэн хүү нь тэр жил гучин тавхан настай байсан юм.

Түүний хүү мөн л эх орныхоо төлөө амиа өргөсөн юм. Аюул осолтой, бүр зарим хүмүүсийн үзэж байгаагаар хэзээ ч бүтэхгүй мэт санагдаж байсан тэр ажилд түүний хүү 300 нөхдийнхөө хамт явсан юм. Тэр өдөр тэнгэр дээрээс нь нурах мэт, амьд явах хэрэггүй мэт санагдаж байсан. Гэвч эмгэн тэгэхэд чүхэж чадаагүй юм. Орь залуу насандаа эх орныхоо төлөө амиа өргөсөн нөхөр хүү хоёрынхоо хойчийг залгамжлах удам болох ач хүүгээ эрийн цээнд хүртэл үхэхгүй гэж бодсон.

Амьдрал үзээгүй залуухан бэрдээ түшиг болж хатуу хорвоогоос өөрийн биеэр халхлан хамгаалж ач хүүгээ өсгөх болно. Яг л тэр цагт тэр нэгэн монгол айл харийн нутагт хань нөхөрөөсөө хагацаад нялх үртэйгээ үлдэхэд нөмөртөө авч амьдралыг нь, үр удмыг нь хамгаалсан шиг. Ингэж л эмгэн шиййдсэн санасандаа ч хүрсээн.

5 жилийн дараа хонгилийн ажил дуусч төв арлаас Хоккайдо руу анхны галт тэрэг явахад тэр хүүгээ босоод ирсэн юм шиг баярласан. Миний хүү дэмий амьдраагүй юм байна. Миний амьдрал ч дэмий өнгөрөөгүй юм байна. Тэр нэгэн монгол айл дэмий ч нэг тэднийг авраагүй юм байна гэж бодогдоход будунгуйрт тэнгэрт гэрэлт наран зузаан үүлний цаанаас эрдэнийн туяагаа цацруулан өндийх шиг сэтгэл нь гийж билээ.