Гатлага онгоц зогсоолын тавцанд тулан зогсоход Жаман босч доод тавцангаас машинаа аваад буулаа. Өвгөний бие муу байгаа нь жам ёсны юм, насны өндөрт гарсаар бие нь доройтох нь зүйн хэрэг хэмээн бодох боловч хэзээ ч бараагий нь хараагүй эх нутагтай нь түүнийг холбож байсан сүүлчийн нарийхан шижим болсон өвгөн багшаасаа үүрд хагацах цаг ирэхэд хайртай бүхнийг нь энэрэлгүйгээр салган авч оддог хорвоогийн бараан өнгийг сэтгэлийнхээ гүнд үл тэвчиж байлаа.

              Дасал болсон хуучин байшиндаа ирэхэд адууны зүчээнд ажилладаг хоёр латин залуугийн эхнэрүүд үүдэн дээр түүнийг тосон авч дотогш оруулахдаа нам дуугаар мэнд мэдэв. Үргэлж салхинд дэлгэсэн дарцаг шиг сэргэлэн цовоо байж ам хуурайгүй юуг ч юм урсгаж байдаг энэ хоёр латин бүсгүй хэлээ залгисан юм шиг чимээгүй бүлтэлзэн байхыг бодвол урд шөнө өвгөн нилээдгүй муудан сандаргаж хоносон бололтой. Жаманы царай хувьсхийн барайж яаран алхалсаар өвгөн багшийнхаа өрөөнд дүүлэх мэт ухасхийн ороход хамрын самсаа нь хавчийж шарласан өвгөн тамирдан амьсгсаадсаар хэвтэх бөгөөд Жаманыг орж ирэхийг мэдэж хажууд нь суун тусаж гарыг нь атган чимээгүй мэгшихэд нүдээ нээн түүнийг харав.

              “Би өвгөдийн хойноос одох цаг ирэв. Чи бүү их гашууд. Энэ бол жам ёсны зүйл. Энэ дэлхий дээр уйлж ирээд уйлуулж буцдаг нь хорвоогийн жам боловч чамд би нэгэн зүйлийг хэлье. Эх нутгаасаа тавин жилийн өмнө гарч өдий хүртэл амьдрахдаа хийх ёстой зүйлээ хийж амжуулсан тул одоо надад хоргодох зүйл байхгүйэ, тиймээс чи миний хойноос бүү гашуудаарай. Гагцхүү энэ орчлон орхихын өмнө чамд хэлэх ёстой нэг зүйл байна. Дэжид эргэж ирэхгүй гэж би чамд олон удаа хэлсэн боловч чамайг түүнийгээ хүлээсээр байгааг би мэднэ. Тиймээс би чиний сэтгэлийг бодон нэг учрыг хэлэлгүй бүтэн жил тэвчив. Одоо чи хүлээх хэрэггүй ойлгов уу.” Өвгөний дуу суларсаар бүүр тасрахад Жаман учир битүүлэг гэнэтийн энэ ярианд балмагдан алмайрч хоцров. Анир чимээгүй байдал хэсэг зуур үргэлжилсний эцэст өвгөн урт амьсгаа аваад өгүүлрүүн “Дэжид тагнуул болсныг чи гадарлаж байгаа, хорин жилийн өмнө бид түүнийг англи руу их сургуульд явуулж тэндээс бүх юм хэлсэн. Миний муу шар охин үнэлж баршгүй их гавьяа байгуулсаан. Харин өнгөрсөн жил охин минь амь үрэгдэв... “ өвгөн багшийн амьсгаа намсаж нүдээ анин амсхийх шиг болох үед дэрнийх нь хажууд нямбай нугалан эвхсэн нэгэн сонин байгааг Жаман анзаарлаа. “Дэлхийн мэдээ” гэсэн буланг ил гарган тааруулсан байх бөгөөд “Коммунистуудын ээлжит аллага” гэсэн жижигхэн гарчиг харагдах ажээ. Жаман чичирсэн гараа алгуурхан дөхүүлж сонинг авлаа.

“ Өнгөрсөн пүрэв гаригт баруун Берлиний галт тэрэгний төв буудлын ойролцоо нэгэн хэрцгий аллага болсон байна. Хохирогч эмэгтэй 43 настай Бразилийн иргэн Мариа Фүживара нь олон улсын хэмжээнд үйл ажиллагаа явуулдаг америкийн “Жеральд Индустраль” компанийн хөрөнгө оруулалтын судалгааны хэлтсийн даргаар ажилладаг байжээ. Хохирогчийн биенд гар бууны сумны хоёр шарх байсны нэг нь ар нуруунд нь, нөгөөх нь духан дээр нь байв. Энэ аллагыг мэргэжлийн алуурчин үйлдсэн гэсэн урьдчилсан дүгнэлтийг холбогдох цагдаагийн байгууллага гаргаад байна.

Хамгийн сонирхолтой нь хохирогч өөрийгөө иймэрхүү дайралтад өртөнө гэдгээ мэдэж байсан бололтой бөгөөд хувийн хадгаламжиндаа байсан нийт 475 830 америк долларыг Венесуел дахь Санта-Мариагийн хийдэд хандивлахаар гэрээсэлсэн захидлыг хоёр сарын өмнө өмгөөлөгч рүүгээ явуулсан байсан тухай түүний өмгөөлөгч мэдэгдэв. Хохирогчид ямар нэгэн хамаатан садан байхгүй ба олон жилийн өмнө Санта-Мариагийн охидийн коллежид сурч байжээ.

Энэхүү жигшүүрт хэргийг америкийн хөрөнгө оруулалтыг эсэргүүцсэн баруун европ дахь коммунист хөдөлгөөнийхөн үйлдсэн байх магадлалтай хэмээн сэжиглэж байгаа юм байна.”

Жаманы гар суларч сонинг алдах шахаад ухасхийн эргүүлж үзэв. Өнгөрсөн жилийн 5 сарын сонин байлаа. Энэ хохирогч бол гарцаагүй Дэжид мөн гэдгийг ойлгож байлаа. Олон жилийн өмнө коллежид сурахаар яваад гурван жил болоод ирэхдээ баян япон айлын өнчин охины нэрийг зээлдэн явж байсан тул захидал явуулах аргагүй байлаа гэж ярьж байсан ба гурван жилийн турш бичсэн захидалаараа дүүргэсэн цүнхээ барьсаар ирж билээ.

Жаман өвгөний өрөөний цонхоор байшингийн арын жижиг цэцэрлэг рүү өөрийн мэдэлгүй харлаа. Тэнд тэдний багадаа босгосон, жаргалтай үдшүүдээр жаргах нарыг ширтэн суудаг байсан хуучин савлуур харагдана. Миний авхай хаана байна? Гэж түүнээс бодлоороо асууна. Савлуур шиврээ бороонд норон норон пад харлаад хариу үл өгөв. Хашааны хажуугаар өөрсдийн гараар тарьсан голт борын бутнууд эгнэн харагдахад Миний авхай хаана байна? гэж асуув. Норсон бутнууд навчсаа хумин хумин бөхийж үл хариулав. Бараан үүл бүрхсэн тэнгэрээс нарыг хайн байж миний авхай хаашаа очив гэж асуулаа. Тэнгэр улам барайж усан нулимсаа урсган урсган байвч юу ч үл дуугарна. Итгэл найдвар горьдсон нүдээрээ өвгөн багшийгнхаа дүрийг тэмтчин хайж миний авхай хаашаа одов хэмээн зүрхнийхээ црхилтыг үл мэдрэн харцаараа асуув.Өвгөн тамирдаж муудсан боловч саруулхан харцаар Жаманыг ширтэнгээ “Миний хүү сэтгэлээ чангалж тайван байгаарай, тэр чинь чиний эхнэр болсон , тэгээд дараа нь цэрэг болсоон. Эх орныхоо төлөө амиа өргөсөн цэрэг хүн үүрийн цолмон дээр очдог юм. Тэнгэрийн оронд бид заавал уулзах болно” хэмээн бат шудрага тайван хоолойгоор хариу өглөө.

Хорвоогийн догшин шуургыг биеэрээ сөрөн туулж ирсэн хөгшин залуу хоёр эр гар гараасаа барилцан гашуун нулимсаа зүрхэндээ шингээн чимээгүй дүнсийсээр цаг хугацаа урсан өнгөрөхийг үл анзаарна.

 Үүрийн таван цагт өвгөн багш нь өөд болж тэнгэрт халилаа.