Хөөтэй тогоог чинь тостой гэж, харийн бэр болж байна
Ханын плитка нь тустай гэж, Хан улсыг зорьж байна
Хэтэвч чинь нимгээн гэж, хүний нутагт үлдэж байна
Хоосон амьдрал утгагүй гэж, хайр сэтгэлээн зольж байна
Хохь чинь дээ хохь чинь, хонгон дээрээ мэнгэтэй хүү чамаас төрөхгүй
Хазгай муруй хэлэнд чинь, ханилсан амраг чинь татагдахгүй
Хүйтэн жихүүн өдөр, хөх тэнгэр чинь харагдахгүй
Хөлөөн жийгээд суух, эрх чөлөөг чи мэдрэхгүй
Хөмсгөөн зангидаж суухад чинь, хайртай эжий чинь аргадахгүй
Хөгжилтэй багын андууд чинь, ширээг чинь тойроод суухгүй
Хүний нутгийн чулуу, хорсолтой хүйтнээр хайрахад
Хоёр нүдний чинь нулимс унах ч газар олдохгүй
Хадгалж дүрсэн мөнгө чинь, цагийн салхинд хийснэ
Халтайлгаж будсан нүүр чинь, харийн усанд үрчийнэ
Хамаг нандин бүхэн чинь, харь эрд гишгэгдэхэд
Хэн ч чамайг үгүйлэхгүй, харьд ганцаараан үлдэнэ чи
Миний Монголын залуус шижир наран шиг илчтэй
Мэндэлж өссөн нутаг нь мөнхөд дуусашгүй эрдэнэстэй
Халхын сайхан охид ханхар эрчүүдээ голоод харь засааг шүтэх болсон нь ямар шалтгаан байна? Гадаад хүн гэхээр гархин нүхээ дэлгэдэг зангаа ардчилалын салхи үлээснээс хойшхи энэ олон жил тавих цаг болоогүй гэж үү? Эсвэл Монголын бүх эрчүүд арчаагаа алдан архинд живж, тамхинд ороогдоо юу? Олсон хэдээ омог бардам үрж, олгойдон урсах цусыг чинь үл арчив уу?
Алдааг арчаагаа алдсан гээд байгаа эр хүн таниас асуухаа байгаад үр хүүхдийн ээж болдог, үүрд эрийн цай чанадаг эмэгтэй хүн таниас би асуумаар байна.
Үүрд кимчи идэж, үлбэгэр нохой адил эхнэрээ гөлөлзүүлэн, хань ижилээ хаан адил захирдаг, түмний нүдэнд хүлхсэн чихэр шиг аашлах Хангүг эр хамаг бүхнээ чамд зориулах уу?
Онигор нүдээрээ орчлонгийн тоосыг дижитал төхөөрөмж шиг авч үздэг, огиудас хүргэм далайн хоолоор зоог хийж, хуруун чинээ юмаараа хуймаг хийн гижгийг тань хүргэх Наран улсын намалдаг залуугийн юунд болов?
Амьтны хүрээлэнгийн анааш сармагчин шиг үнэртэй, айлгүй хүүхний хөх бөгсөнд нүдээ унагасан, шар банана жимс иддэг шалдан биеэн дээрээ томдсон хувцас тохдог Хар сармагчны засаа амттай байна уу?
Үүрд бидний дайсан байдаг, үхсэн хүнийг идэж орхидог, шаагилдан шуугилдах тоть аятай навсгар хувцаслан, насаараа сармис сонгино идэж үүрд амнаасаа өмхий үнэртүүлэх Хужаа эрийн өвөр дулаан байна уу?
Би чинь уул нь Монгол юм шүү хэмээн манидаа тал засч, битүүхэндээ Хужаадаа нүүр олж яваа эх орон нэгтнээ ичихгүй энд худалддаг, Монгол соёлыг устгалцсаны төлөө хоолны мөнгөө олж, хонох байраар шагнуулж яваа хорчин Өвөрмонгол хэлгий залуу өөрийг чинь үүрд хайрлах уу?
Паалантай төмпөнг чулуудаж дуудах нэр дурсах алдраа авдаг, томхон төлөгний дайтай тонтгонож гүйсэн тайрдаснууд халуун орондоо аваачаад навчаар барьсан оромжиндоо амьдруулахад аргалын утаа үнэртсэн, айраг сүү бялхсан тал нутгийн бөмбөгөр цагаан гэрээ дурсаад нэг үзээрэй.
Хөөтэй тогоог чинь тостой гэж, харийн бэр болж байна
Ханын плитка нь тустай гэж, Хан улсыг зорьж байна
Хэтэвч чинь нимгээн гэж, хүний нутагт үлдэж байна
Хоосон амьдрал утгагүй гэж, хайр сэтгэлээн зольж байна
Хохь чинь дээ хохь чинь, хонгон дээрээ мэнгэтэй хүү чамаас төрөхгүй
Хазгай муруй хэлэнд чинь, ханилсан амраг чинь татагдахгүй
Хүйтэн жихүүн өдөр, хөх тэнгэр чинь харагдахгүй
Хөлөөн жийгээд суух, эрх чөлөөг чи мэдрэхгүй
Хөмсгөөн зангидаж суухад чинь, хайртай эжий чинь аргадахгүй
Хөгжилтэй багын андууд чинь, ширээг чинь тойроод суухгүй
Хүний нутгийн чулуу, хорсолтой хүйтнээр хайрахад
Хоёр нүдний чинь нулимс унах ч газар олдохгүй
Хадгалж дүрсэн мөнгө чинь, цагийн салхинд хийснэ
Халтайлгаж будсан нүүр чинь, харийн усанд үрчийнэ
Хамаг нандин бүхэн чинь, харь эрд гишгэгдэхэд
Хэн ч чамайг үгүйлэхгүй, харьд ганцаараан үлдэнэ чи
Миний Монголын залуус шижир наран шиг илчтэй
Мэндэлж өссөн нутаг нь мөнхөд дуусашгүй эрдэнэстэй