Авшигтан Гүррагчаагийн Лхагваа.
Өглөөгүүр хээр хоносон сар, бас нар
Өө яасан их унтаа вэ.
Үйлийн үрийг сүлжин хөвөрдөж
Өчнөөн насыг яажшуухан туулаа вэ.
Туулж бараагүй шавар шалбааг
Туучуур шиг хичнээн хог хамаа вэ.
Шон дээр шомбойх бээцэн болжмор
Шорвог шүү амьдрал шорвог
Цагаас өмнө үхүүлчихээгүй юмсан
Сохор зоосны тусыг мартаж яахан чадах
Сайн цагаас намайгаа төөрүүлээгүй юмсан
Сайхан хоёр эрдэнийхээ ачийг яахан мартах.
Зургаан сарын бороо наранд гандах орчлонд
Зугаа наргианд автаж нэг нас дуусах
Зүйрлэшгүй вансэмбэрүү ч гундаж үгүйлэх хорвоод
Зүүдний саарал зэргэлээг гүйцэж яахан чадах.
Арван зүгийн Их Бурханы эзгүйд Замбуулин самуурч
Алтан загасны эмгэн дэлхийн дүрийг бүтээв
Чулуужсан өвөгдөө төнхөж ясыг нь өндөлзүүлж
Цөлмөгчөөс өрсөж дээдэс минь дээш морилж амирлав.
Гурван цагийн их Бурханы эзгүйд толгой бүтэн эргэж
Гуйланч , тонуулч , яргач олз булаалдан тэмцэв
Алтаар яаж тордовч авсанд дуусаж,нүүрээ барж
Албин чөтгөрүүд амилж дэлхийг буртаглав.
Оройн дээд Их Бурханы эзгүй хойгуур
Олон зуун буруу салхилж орвонгоороо эргэв
Зовлонгоо даалгүй хөрстийн хэвлий цөмөрч
Зовиураа даамгүй далай хар салхинд хөөгдөв
Хөөсөрсөн тэнгис шиг хүсэл шунал нэрвэж
Хөглөрсөн энэ орчлонг засах арга мухардав.
Суу залийн ертөнцөд ов мэх уралдаж
Сунаж мөргөсөн муу ижий минь - ганц үнэн үлдэв
Хилэнцэт бор амьдрал эзэддээ хорлогдоход
Хувирч мэдэхгүй ганц хүн- эх минь үлдэв.
Оройг алгасаагүй судар тэвэрсэн гороотой
Өдөр өнжөөгүй цай дээжилсэн цацалтай
Бум буман Монгол эх зуун зуунаар гуйсым хойно
Бурхан нэг л өдөр Замбуулингийн хаалга татлаа.
Сиймхий умгар гэрт минь үүр хаяарч
Сэгсгэр муу эхэд минь Бурхан бараалхаж байна.
Хээр хоносон сар нартай үүрээр учирч
Хөрст даяараа гүн нойроос сэрж байна
Өглөөгүүр хээр хоносон сар, бас нар
Өө яасан их унтаа вэ.
Үйлийн үрийг сүлжин хөвөрдөж
Өчнөөн насыг яажшуухан туулаа вэ.
Туулж бараагүй шавар шалбааг
Туучуур шиг хичнээн хог хамаа вэ.
Шон дээр шомбойх бээцэн болжмор
Шорвог шүү амьдрал шорвог
Цагаас өмнө үхүүлчихээгүй юмсан
Сохор зоосны тусыг мартаж яахан чадах
Сайн цагаас намайгаа төөрүүлээгүй юмсан
Сайхан хоёр эрдэнийхээ ачийг яахан мартах.
Зургаан сарын бороо наранд гандах орчлонд
Зугаа наргианд автаж нэг нас дуусах
Зүйрлэшгүй вансэмбэрүү ч гундаж үгүйлэх хорвоод
Зүүдний саарал зэргэлээг гүйцэж яахан чадах.
Арван зүгийн Их Бурханы эзгүйд Замбуулин самуурч
Алтан загасны эмгэн дэлхийн дүрийг бүтээв
Чулуужсан өвөгдөө төнхөж ясыг нь өндөлзүүлж
Цөлмөгчөөс өрсөж дээдэс минь дээш морилж амирлав.
Гурван цагийн их Бурханы эзгүйд толгой бүтэн эргэж
Гуйланч , тонуулч , яргач олз булаалдан тэмцэв
Алтаар яаж тордовч авсанд дуусаж,нүүрээ барж
Албин чөтгөрүүд амилж дэлхийг буртаглав.
Оройн дээд Их Бурханы эзгүй хойгуур
Олон зуун буруу салхилж орвонгоороо эргэв
Зовлонгоо даалгүй хөрстийн хэвлий цөмөрч
Зовиураа даамгүй далай хар салхинд хөөгдөв
Хөөсөрсөн тэнгис шиг хүсэл шунал нэрвэж
Хөглөрсөн энэ орчлонг засах арга мухардав.
Суу залийн ертөнцөд ов мэх уралдаж
Сунаж мөргөсөн муу ижий минь - ганц үнэн үлдэв
Хилэнцэт бор амьдрал эзэддээ хорлогдоход
Хувирч мэдэхгүй ганц хүн- эх минь үлдэв.
Оройг алгасаагүй судар тэвэрсэн гороотой
Өдөр өнжөөгүй цай дээжилсэн цацалтай
Бум буман Монгол эх зуун зуунаар гуйсым хойно
Бурхан нэг л өдөр Замбуулингийн хаалга татлаа.
Сиймхий умгар гэрт минь үүр хаяарч
Сэгсгэр муу эхэд минь Бурхан бараалхаж байна.
Хээр хоносон сар нартай үүрээр учирч
Хөрст даяараа гүн нойроос сэрж байна
