- Анхаа намайг уучлаарай. Найз нь чамайг тэгж гомдооё гэж бодоогүй штээ гэхэд нь

 

- Анхаа чинь чамайг уучлах байлгүй дээ гэж нэгэн танил хэрнээ тэрхэн зуур санаанд нь орж ирэхгүй байсан хоолой аажуухан шивнээд, Солонгоог эелдгээр тэврэн босголоо.
Тэр дулаахан цээж Баясаагийх байсан юм. Яагаад ч юм Солонго Анхаа хоёрыг ам муруйхад Баясаа гараад ирдэг бөгөөд байнга Солонгын талд орж түүнийг тайвшруулан өөр зүйлд санааг нь сатааруулах гэж бүх байдгаа зориулдаг нэгэн байлаа. Солонго ч Баясаад итгэж, хамаг зүйлээ ярин ийм найзтай байдагдаа өөрөө өөртөө ч атаархдаг байв.

 

-Чи энд юу хийж байгаа юм бэ?

 

- Сая харин нохойгоо салхилуулангаа энэ хавиар алхаж яваад, чамайг гүйж байгаад хальтраад унахыг чинь харан санд мэнд гүйгээд ирлээ.

 

-Баярлалаа. Би чамд баярлалаа гэдэг үгнээс өөр юм хийж чадахгүй их муу найз юм даа гээд Солонго санаашран бодсоноо гэнэт Анхаагийн явсан зүг рүү зог тусав. Гэтэл ч удсангүй түүний бодлыг таслан

 

- Манайд очиж халуун юм уугаач, одоо энэ харанхуй гудамжаар явж болохгүй ээ. Тэгээд ч өдийд Анхаа мэлээн холдчихсон байх. Маргааш утсаар яриад үзэхгүй юу даа гэж ахын ёсоор түүнд санаа тавих Баясаагийн үгийг Солонго анхааралтай сонсов.
“Нээрээ ч тийм дээ. Би одоо хаашаа ч гэж түүнийг хайх билээ” гэж бодон Баясааг даган алхсан ч түүний зүрх байн байн Анхаагийн явсан зүг рүү харахад хүчлэнэ.
Баясаагийн гэрт тэрээр хэд хэдэн удаа ирж түүний хийсэн амттай хоолыг иддэг байсан. Эгээтэй л гэрийх нь нэгэн хүндэт зочин мэт байдаг байв. “Үнэндээ Анхаа бид хоёрын хэрүүл миний одоо энэ хүнтэй байгаагаас л болсон шүү дээ. Анхаа л муухай хартайгаараа бүхнийг ургуулан бодож, надад итгээгүй штээ. Ер нь би ямар буруу юм хийсэн юм. Миний сайн найзыг хүлээж авахгүй бол би ч бас Анхааг хүлээж авч чадахгүй” гэж нэг өөрийгөө буруутган эргүүлж өөрийгөө зөвтгөн нэг л мэдэхэд гүн бодолд автчихсан сууж байлаа. Түүний бодлыг яг таасан мэт Баясаа

 

-Анхаа чамайг ойлгох байлгүй дээ. Би чиний буруу юм хийгээд явахгүй гэдгийг чинь мэдэж байна. Миний найз битгий санаа зов доо. Бүх юм зүгээр болох байх гэхэд нь

 

-Хэхэ чи хүний бодол уншдаг юм биш биз Баясаа айн. Намайг надаас илүү мэдэх юмаа гээд бага зэрэг инээхэд нь

 

-За ашгүйдээ юутай ч инээлгэж чадлаа шүү гээд доош харан суухад нь Солонго Баясаа руу сэмээрхэн ширтэв. Хоёр жилийн турш найз гэж явахдаа Солонго Баясааг хэзээ ч ингэж нягталж ажиж байгаагүй мэт. Өтгөн хөмсөг түүндээ хөөрхөөн зохицчихсон хос нүд, монхордуухан хамар, уруул,,, уруул нь ямар гоё юм бэ, эр хүний уруулыг анх удаа ингэж шуналтай ширтэнэ. “Манай Анхаагийн уруул тэгэхдээ илүү гоё л доо” гэж өөртөө хэлсэн ч Баясаагийх харааг нь булаасан хэвээр. Баясаа гэнэт толгой өргөн түүн рүү харвал Солонго хэрэг хийсэн хүүхэд шиг сандран аягатай цай руугаа хурдхан харж амжив.

 

Дүүд дүүд дүүд дүүд дуудсаар л утсаа авах шинж алгаа энэ Анхаа. Ингэж Солонгоогийн дуудлагаас татгалзсан өдрийн тоо гуравт хүрэв. Солонгоогийн өдөрт бичдэг байсан мэссэжнийх нь ч тоо ч буурч цөхөрч эхлэв.

 

-Odoo uurlahaa boli l doo. Namaig oilgood itgeed uuchilchih l daa.
Send товчийг дараад Солонгоо хариу хүлээлгүйгээр утсаа ор руугаа шидчихээд эргээд явах гэтэл хариу мсж ирэх янгинасан чимээ өрөөгөөр хадав. Солонго чихэндээ итгэж ядан, баярлах сандрах 2 давхцаад утсаа шүүрч аван уншваас

 

-Araas mini ireh bolwuu gej bi ter zamaar udaan alhsan daa. Butsaad ochtol chi Baysaataigaa baisan shte. Bi buruu bodooguiee. Odoo buh yum duussan.
Утасны дэлгэцэн дээр нэг юм дусахад Солонгоо өөрийн мэдэлгүйгээр уйлж байгаагаа анзаарав. “Бүх юм яагаад ийм болчихвоо. Одоо би юу гэж тайлбарлах вэ. Баясаад би яав ч буруу өгч чадахгүй. Миний л тэнэгийх... миний л тэнэгийх...” Түүнийг уйлахтай зэрэгцэн тэнгэрээс намуухан цас хаялж эхэллээ.

 

Хоёр хоног гэрээсээ толгой цухуйлгалгүй, үхсэн мэт орондоо хэвтэнэ. Утсанд нь дуудлага байн байн ирэх бөгөөд ангийнх нь найзууд мөн хэргийн зангилаа болсон Баясаа хамгийн ихээр залгана. Утсаа аваад

 

-Байна уу

 

-Гэртээ байгаа юм уу

 

-Харин тийн. Бие жаахан өвдөөд гармааргүй байж л байна даа. Яасан?

 

-Би танай үүдэнд байна. Надтай хальтхан уулзаач тэгэх үү?

 

-Аан за ок одоо гараад очлоо.
Төмөр хаалгыг түчигнүүлэн онгойлгоод харваас Баясаа нэг даарчихсан амьтан Солонгоогийн гар руу нэг юм сарвайна. Ажиглаад харвал жижигхэн зүрхэн төмөр сав байлаа. Баясаа тэрийгээ Солонгоогийн гарт атгуулвуу гүй юу сандраад шатны уруу гүйхээрээ нэг алга болов. Солонго хэсэг бодолд автаад гайхах сандрах давхцан яаравчлан савыг нээн харваас дотроос нь мөн адил гурван ширхэг жижигхэн зүрхэн шоколад, ёроолд нь дөрөв нугалсан цаас байх нь тэр. Задлан уншвал..

 

-Чамайг одоо гайхахыг чинь мэдэж байнаа. Гэхдээ Солонго өнөөдрийг хүртэл би чамд сайн байсан юм шүү. Гэхдээ би Анхаа та 2т төвөг удахыг хүсээгүй. Гэхдээ өнөөдөр л би чамд сэтгэлээ нээхгүй бол дахиж хэзээ ч чадахгүй юм шиг санагдаад. За юутай ч чамд гэгээн Валентины өдрийн мэндийг хүргье.
Энэхүү захиаг уншаад Солонгын сэтгэл яагаад ч юм уужраад явчихав. “Тэр надад сайн юм байжээ. Одоо би хэдийг хүртэл Анхааг бодож шаналахав дээ. Нэгэнт өнгөрсөн юман дээр. Надад хайртай хүн байхад, над руу ирэхээ өнгөрсөн тэр хүнийг хүлээгээд ч яах юм билээ. Ухаанаа дагасан нь энэ удаад зөв байхаа. “ хэмээн бодоод нэг шоколадаа гарган амтархан идэж суув.

....

“Энэ бүхэн өнгөрөөд нэгэнт хоёр жил болчихож, яг энэ өдөр тэр муу новш надад хайртай дуртай гэж байж билээ. Гэтэл одоо би түүний надад үлдээсэн зүйлийг устгахаар эмнэлэгт сууж байдаг. Амьдрал чи надаар юунд ингэж хатуу тоглоно вэ. Энэ бүхэн хэрвээ тэр л үед би тэрмүүг дагаж яваагүйсэн бол, тэгсэн л бол бүх юм өөр байх байсан.” гэж бодонгоо өглөөхөн Баясаатай хэрэлдсэнээ бодон суулаа...

 

-Баясаа найз нь чамд гоё мэдээ хэлэх үү?

 

-Юу вэ. Би завгүй байна штээ, маргаашийн тайлан хамгаалах гээд хийх юм их байна штээ

 

- Заа боль л доо, яасан өөдгүй юм. Хүн чухал юм хэлэх гэж байхад, тэгээд ч би аавд хэлчихнэ ээ, маргааш чамайг харж үзээрэй гэж. Аав дандаа л зөвшөөрдөг штээ.

 

-Чи юу яриад байгаа юм. Би ямар танай аавын хүчээр энэ хэмжээнд хүрсэн юм уу. Чиний муу эцэг чинь дандаа миний мууг үздэг, хийсэн ажлыг хэзээ ч үнэлдэггүйг чи ч мэдэхгүй л дээ. Бушуухан энэ газраас гарахсан. Аав охин хоёрын боол нь болж гүйцэх нь.

 

-Чи юу гээд байгаа юм бэ. Миний аав дандаа чиний талд байдаг шт. Тэгээд ч би чамайг хэзээ боолчилчихсон юм. Харин ч чи манай аавын компанид ажилж байгаа даа баярламаар юм. Чамд ийм том ажил олдохгүй шт ээ гэж хэлчихээд арай хатуу хэлчихлээ дээ гэж тэрүүхэндээ Солонго бодон харамсав.

 

-Чи битгий солиор. Олон юм өөдөөс битгий ярьж бай гэж чамд хэлээ биз дээ гээд яагаад ч юм Солонгоог буйдан руу хүчтэй түлхээтхэв. Солонгоо юу болсныг гайхаж ядан буйдан дээрээс Баясаа руу ширтэхэд Баясаагийн харцанд илт хийсэн хэрэгтээ гэмшсэн төрх тодорсон ч тэрийгээ нуун

 

-Дахиж битгий надад саад болоорой гээд эргэж харвал Солонгоо

 

-Баясаа би жирэмсэн штээ. Чи яагаад намайг ингэж түлхэж байгаа юм бэ? гээд нүд дүүрэн нулимстай хоолой нь зангиран хэлэхэд

 

-Юу гэнээ юун жирэмсэн гээд Баясаагийн дуу түрүүнийхаасаа илүү чангарч

 

- Юун жирэмсэн, наадхандаа намайг итгэнэ гэж бодоо юу. Тэгээд чи наадхаа миний хүүхэд гэж ичих ч үгүй хуцна даа. Чи тэр муу Анхаатайгаа одоог хүртэл миний араар явдгийг чинь мэдэхгүй гэж бодоо юу. Балиар бузар эм. Би лав наад хүүхдийг чинь тэжээж чадахгүй шүү.

 

-Баясаа чи өөрийнхөө юу ярьж байгааг мэдэж байна уу. Чи солиорчихсон юм уу? Яагаад ингээд байгаа юм бэ? Чи надад хайргүй юм гэж үү? Бас юун Анхаа. Бид 2 аль олон жилийн өмнө холбоо тасарсныг чи мэднэ штээ.

 

-Хааан юун хайр үхсний чинь хайр, чи ийм тэнэг шт ээ. Хэрвээ би чамтай холбоотой болохгүй бол мөрөөдлийн ажилдаа хүрч чадахгүй байсан юм. Тиймээ хүлээн зөвшөөрье танай аав надад тэгэхэд л их тус хүргэсэн. Одоо маргаашийн тавих илтгэл дуусмагц би чиний тэр эцгийн хяналтнаас гарах болно. Яах вэ би чамайг харж явдаг байсааан. Эхэндээ чи нэг л их сэхүүн охин намайг тоож харахгүй тэрмүү балиар юмтайгаа нийлчихээд намайг өөрийхөө зугааг гаргадаг хүн шиг ээ л ханддаг байсан биз дээ. Үгүй гээч чи. Үнэнийг хэлэхэд танай харин тэр халтар чинь чамайг бодвол их ухаантай юм билээ. Над дээр байнга ирж чамаас холдохыг гуйхыг нь яана. Аавыг чинь миний ажиллахыг хүсдэг газарт томоохон байр суурьтайг сонссоноос хойш аманд орсон шар тосыг би тэгээд зүгээр мэдээж алдчихгүй л дээ. Заза чи харин сонсох ёсгүй юмаа сонсчлоо. Одоо нүднээс тонилоотох, чамайг харах хүсэл алга..

 

Үнэндээ Солонгоод хэлэх үг, уурлах сэдэв ч олдсонгүй. Зүгээр л тэнэг хүн шиг хаалгаар тэр чигтээ гараад явсан бөгөөд сая л ухаан орж одоо эмнэлгийн сандал дээр ирчихсэн сууж байгаагаа анзаарав.” Авхуулах хэрэгтэй, авхуулах хэрэгтэй” гэж бодон сууж байтал түүний нэрийг эмч дуудаадхав....

 

Тэсэшгүйеэ хүндээр түүний бие өвдөнө. Хойш урагшаа алхаж ч чадахгүй байрандаа зогсож байхдаа гэдсэн дээрээ зөөлхөн дарж “Миний бяцхан хорвоод мэндэлж амжаагүй үр минь, тэнэгхэн ээжийнхээ хийсэн нүглийг уучлаарай. Энэ муухай хорвоод чи минь гарч ирж амьдраагүй нь ч бараг дээр байсан юм болов уу?” гэж зөөлхнөөр шивнэхэнд нь шалан дээр нэг.. хоёр.. гурав дахь нулимс дусахтай зэрэгцэн, Солонгоо хөл нь сулбайж тэр эрчээрэй газарт ухаан алдан уналаа.....

...
Толгой эргэн нүдээ аажуухан нээвэл урд нь нэг хүн зогсоод түүнийг түшин босгож байлаа. Сайн харвал Баясаа

 

-Алив зүгээр үү? Хамаагүй цасан дээр хурдан гүйж болохгүй шт ээ, толгой нь зүгээр үү?
Солонго эргэн тойрноо нэгд нэгэнгүй харвал өнөөх салаа замын уулзвар дээр Анхаагийн араас гүйж байсан газар зогсож байлаа. Бие нь ямар ч өвчин алга.

 

-Тиймээ энэ бүхэн зүүд байж зүүд байж гэж чангаар орилоод Баясаагийн гарыг хүчтэй түлхэн, чи надаас холд битгий дахиж надтай холбоо бариарай. Анхаа бид хоёрын замд битгий саад бол гэж орилох шахам хэлээд Анхаагийн явсан зам руу “Тиймээ би энэ замыг сонгоно, би зүрхээ сонсоно... зүрх худлаа хэлэхгүй..” гэж бодоод гүйхээрээ ниг очвол урдаас нь Анхаа түүнийг тосон авав. Чангаас чанга тэврээд

 

-АНХАА БИ ЧАМДАА ХАЙРТАЙ. гээд баярын нулимсаар өмссөн күртикийг нь мялаажээ.